Dług

Melancholie

 Wszytko, coś z nią poczynał,

Krwią na rąbku wypisała

I smutnej siestrze posłała.

J. Kochanowski, Pieśń Panny IX

Krystynie i Marii

Wiele razy rozmawiałem z Gretchen o cierpieniu,

złączony z nią nadzieją języka niewolników.

A mimo to nie mogliśmy zrozumieć,

czemu należąc się teatrom słońca i dobroci,

spłacamy dług Medei, Otella, Markiza de Sade.

Penicylina, herbata ekspresowa, woda z hemodializ:

– dalej już nic więcej: śluz starej godziny

zaszyty w żorżetach, „plecionka z włosów

blond” –

– oto jej triumf gajów, moje święto ognisk:  

pamięć świętojańską tak jak brudną czaszkę

wyprułem scyzorykiem z białego tułowia.

26 października 2012

Krzysztof Schodowski, Melancholie, rapidograf i tusz, 30x42 cm.