W głębinie

Oto – wszerz i wzwyż.

Wszystko – toż samo.

C. Norwid

Podróżuj, górna belko karawaki. Przeciągnij mnie przez napis

w Borychowie, rozetnij gwoździem z Szumiącej, przedziel

drzazgą z Surmiężnego. Nie dopuść, bym wysunął się przez

nieodczytane. Niech mówią w wielkiej jasności: dziecię i

krzyż, dziecię i krzyż. Niech w końcu zrozumieją. W dom

mój weszła jedność. Przekradła się przeze mnie, jakby

szła pode mną i odwinąwszy mur, wyjęła mi wargę jak

wyjmuje się guz. I po raz pierwszy nie rozróżniałem

strony od powłoki, dzwonka od palczatki,  Suraża

od Hajnówki.  Gromadziłem moc, usztywniałem

stale wypadające źdźbło, wzbogacałem centrum.

Karawako, podróżuj. Podróżuj, górna belko. Któż

nadejdzie z odsieczą czytającemu w głębinie?

9-10 II 2014