Karl Denke

Jonik

1

Wierzę, że już wracasz. I zbliżasz się w ciele,

które cię odławia i oddziela od pędów. Które cię

odżywia i które pomnaża. Przyszedłeś w ciele

2

silnym. Komunie akustyczne łowców, dławicieli

– pomieszane ze sobą – scaliłeś w jeden ojrzeń.

Od tego momentu czyszczenie oblicza. Ciało

3

puncowane, ciało mennicze. Ciało twierdzy

Zamość. Spowolnione serso. Przerzucanie

nad żaglem Straussa ptaka zgrozy, Liszta

4

ptaka zwątpienia. Zima nekronauty: śmierć

Tobie, życie mnie. Mielenie czaszki z broszką,

urwane bierzmowanie, msza we wsi Brocząca.

5

Wziąłeś mnie, Karlu. Wziąłeś mnie dla siebie,

jak bierze się słowo zrodzone w kwadralicie

i sadowi w skale rozwartej od spągu.

6

Tym jest poezja. Cysterną pisma. Ochłapem

w kawalerce, pretekstem chiromantów.

Kobieta rodzi mumię. Mężczyzna

7

rodzi mumię. Mumia ich łamie

i staje się aniołem. Do pnia głowy

przytwierdza rozdrażniony kamień:

ten wiersz-

8

-rosiczkę,

-rzucawkę,

-wieczność.

29-30.05.2014