Zachód słońca w Katarzynówce

                Tym żyliśmy. Wierzyliśmy, że słowo jest polną ścieżką,

że jest wzorcotwórcze i nie ma w nim śladu bad form.

Myliłby się jednak ten, kto szukałby w nas dobrych

duchów. Znalazłby główki. Odstępujące od siebie,

jedna przez drugą, jak najszerzej wskroś trzeciej.
Główki. Bowiem Ty, Panie, przyszedłeś. Prawdziwie

więc rzekłeś, że przyjdziesz. Odciąłeś głowę Lewiemu,

odciąłeś głowę Mahatmie. Anna Dymna osunęła się

obita z każdej strony białą, gradową planetą. Do kogo

należymy my dani temu wierszowi na jeden dzień

w roku na służbę i ofiarę? Kibitki spółgłoski

w stepach samogłoski. Słowiki języka i słowiki

losu. Dzieci Piotra Mękali i Anieli Gwiazdowskiej.

Główki. Tym żyliśmy. Wierzyliśmy, że słowo jest

pionkiem w grze taflowej. Fiokowanie włosów

i mielenie kości. Norymberga, to jest złośnic

poskromienie. Główki. Główki. Szpalery serca.  

Cały spoczywam w Tobie, Panie mój i Boże.

Panie Krasybyku, znów w Tobie zaległem.

Wody nie braknie, miłość nie umiera.

17.05.2014