Obłok

Poślizgnęła się. Złamała kość biodrową.

Myślała o Eroice, o Munku, o Kobieli.

O śmierci tego drugiego. Przedwczesnej,

środkiem świata. Między liczmanami.

Poślizgnęła się. A przed momentem

wypuściła psa. Jak głupio postąpiłaś,

bezmyślna Moll Flanders! Mogłaś

dożyć wieków, odtroczyć zmysł

                                                    po zmyśle,

oddzielając kości burzliwego dnia.

Poślizgnęła się. Wykręciła rękę, jakby

grała z lustrem, grała z billboardem,

żyła w książce, w gazecie, w sowitym

zarobku. Cóż z niej dla kręgu flar?

Rozgrzewana pamięć? Tryskający

                                                        obłok?

6.07.2014