Pospolite

Nigdy niczego temu wierszowi nie zawdzięczałeś.

Nade wszystko pamiętaj – miejsce, z którego się 
wywodzisz, było mu obce i jest mu obce.

Podobnie miejsce, do którego ruszysz

z własnej woli, miejsce, które zdobędziesz,

miejsce, do którego cię ześlą. Wszystko

jedna polska sromota, jedna pleroma

na niebie z gnoju. Jeometra Łuszczewski,

budowniczy kościołów, hodowca sadów,

jeden z niewielu żyjących w tej nizinie

Herostratesów,  wiesza się w łazience

swojej konkubiny. Jest więc wierszem,

z powrotem wierszem i z powrotem –

– niczego mu nie zawdzięczasz. Nie

wiń wiersza, nie wiń siebie. Jedna polska

sromota, której z czasem dalibyśmy

uświerknąć. Zbyt mało na rozterkę,

niewystarczająco wiele na dietskij sad.

Wiązka i szajka. Mimowolne wydłużenie

tego, co mierne i pospolite w lustrze

przeładunkowym.

.

22.07.2014