Lekcja rzeźby polskiej

Panie, podniosłem z ziemi wiersz, który

odgryzł mi rękę. Przebacz mi głupotę.

Głupotę, w którą zanurzam się –

– aż po rękojeść

i w której się starzeję. Oto jest

śmierć i zmartwychwstanie tekstu.

W lustrze literatury przegląda się

nie wieczność, nie czas,

ale życie: moja spuchnięta głowa

i brudne strąki włosów. Nie ma

innego znoju, innej katorgi:

Pan brokerów, Pan

rzeźby polskiej jest moim

pasterzem i wyrwidębem,

moją męczyduszą

i wierną zrękowiną –

– Pan o skręconym karku:

sine, Boskie Przerwańsko,

które wmarło w tę chatę

i jest w niej widome.

Gliczarów Górny, 2-3.08.2014