Kikimora

To tekst uległy. Upamiętnia bowiem świat,

który wypadł z poderżniętego gardła

ludzkiego rozumu, z okna niecodziennie

przyozdobionej jaskini. Rzekłbyś:

puchata kula ludzkiej gadatliwości,

która starta na fantastyczną miazgę

być może okazałaby się poezją.

Dobrze, że jest z nami, gdy spada

kołdra języka – po dziś dzień

brudna i krwawa – i odsłania

orzech – esencję marszu przez noc,

Wielką Pardubicką po polanach

ciemności. Bywa przecież i tak:

rozchodnik ludzkich losów nagle

gwałtownie spowalnia. Nie mieści

już serce kredowe żalu po kikimorze.

Przestajesz przyuczać ramiona

do powinności piasecznic.

6.09.2014