Anakonda

Byłem głupi i zrozumiałem: głupim ucichnę.

Wezwie mnie młoda anakonda alfabetu,

a ja, owszem, siądę za jej stołem jak w każdym

innym posępnym dniu roku. Wyciągnę tępy,

siwiejący palec i będę udawał:  

– że zostałem wypchany już na samym początku,

już w kanale narodzin nieusychającym,

wilgotnym futrem tekstu.

– że dzielę siebie na części, by złożyć ten strój

w sobie i by jemu sprostać jako przekładaniec,

figura życia słowem.

– że tak ukazany jestem kapodastrem,

ale nie sługą muzy. Że pieśń moja zleceniem,

a to co powierzono – nie apollińskie

jest.

Bo gdzie staruchowi

do bikiniarstwa pisma?

Do wolnej od abrazji

piaszczystej plaży gatunków?

Do tekstu swobodnego,

pocałunku w nerwicy? 

Wierzą, że mówią, mówiąc ze śmiercią.

Straszakiem każdej zgłoski.

Tworzą książkę po książce.

Warczące niebo.

I ziemia.

12.10.2014