Dwie siostry

Ojcze wszystkich nas,

miej proszę na względzie,

że podchodzę do śmierci

i mówię nią przez sen

głosami dwóch sióstr,

które we mnie są.

Pierwsza z nich – Joanna,

starsza, rezolutna

wybiera miejsce przy księdze,

siada z gałązką klinową –

ale prędko ma atak.

Nogi jej kopią podłogę

i owocują ze sobą, jakby

kochała się z mężem

na odsłoniętym dnie

rzeki.

– Jasełka

parweniuszki –

– powtarza za nią Bożena

i skacze na wyższe piętro:

wygięta daleko naprzód

pochylnia dla cyrylicy

pada, dygocze

jak pstrąg.

19.10.2014