Ameby

„Krążące jeszcze po egzekucji

 w organach mowy powietrze

sprawia, że głowy te

mogłyby mówić”.

G. Chamayou

Aby powiedzieć głośno ten wiersz,

będę potrzebował osiemdziesięciu

sekund. Blisko trzydziestej język

upadnie. Od tego momentu – przez

pięćdziesiąt kolejnych, przez

czterdzieści pięć – przewracam

w ustach kością. Naprężoną

łapką, linią prostą mowy:

bodaj od drugiej kwarty

aż do sromu puenty

recytuję wieniec,

wieniec materii.

Ale nie kulę. Nie potrafię

wyrazić żadnej kuli materii

w piętnastu sekundach,

w dwudziestu pięciu sekundach,

w trzydziestu sekundach.

Jąkający się łan mówi:

„po jednym słowiku!” –

– i rodzi dwie ameby.

14.12.2014