Tak wiele cienia

Blednie?

Brednie.

Matko moja żydowska,

niezrównana mańkutko

ze zmiażdżonym light

penem w zmiażdżonej

lewej ręce;

ojcze mój słowiański,

z trackballowym wrzodem

między palcami dłoni –

– chłopaku na niepogodę,

dobry patronie złego

pisania –

któż o mnie stoi?

któż o mnie stoi?

Brudny, pokrwawiony

portfelu polskiego języka,

któż o mnie stoi?

Zbity ekranie dotykowy

gwar północnomazowieckich,

któż o mnie stoi?

Sól ziemi na cukier wierszy

i na glukozę haiku. Tak bije

moje serce. Małe, białe

podniety, a tak wiele

cienia.

5.06.2015