Zza Uralu

liryka, liryka,

tkliwa dynamika,

angelologia

i dal.

K.I. Gałczyński

A jeśli samica, Panie,

tak szuka swojego samca,

jak autor szuka tekstu?

Toteż gdy krzyczę: „anioł!”,

nie głoszę sławy anioła,

lecz – znalezienie samca.

Toteż gdy krzyczę: „diabeł!”,

nie stare kino piekła, lecz

zagubienie samicy, sopran

nagłej pomocy dochodzący

spod ziemi – nie daje mi

spokoju.

A jeśli bypass, Panie,

tak spomostuje mnie

w środku, jak dziś

poezja odmienia?

Nie sławę anioła przecież,

lecz sławę angioplasty. 

Nie pochwałę przerzutni,

lecz pogardę dla stentów

głosił będę po Ziemi.

Aż w końcu i ciebie tu ściągnę,

poezjo zza Uralu. Zrobię wodę

pieprzową, by zmyć z ciebie

to zimno. Umocnię
                płucoserce,

gdybyś

w transporcie

pomarła.

Kołobrzeg, 20.07.2015