Laska marszanda

Czekaj na wiosnę. Jak za uderzeniem laski

marszanda wróci ci oddech. I zrozumiesz

łamaczy „Enigmy”: spowolniony krok

Mariana Rejewskiego popod niebieską

obejmą bijącego gradu. Przyspieszone

tętno Jerzego Różyckiego mierzącego

na daszku czapki zimowej siłę wrzenia

zatrzymanej, odwróconej permutacji,

krzyczącego: „Jeden wincel! Byle do

Małoryty, byle do Jana Apendekera!

Jeden wincel!”. Henryk Zygalski

weźmie w swoją dłoń niewielki,

strzelecki śpiewnik i podepnie

pod rękaw wykrywacz kłamstw.

Ręka w borowinie, ręka w jej

pieśni podziemnej. Pierwszy

brakteat bez stempli na awersie.

Zostań, przemieszkaj do wiosny.

Wypatruj wierzby rokoka na starej

romańskiej tratwie, w sandaczu

skamieniałym na rzece długiego

kontraltu. W księdze populizmu,

w literackim Koranie, w surze ludu

polskiego ta aja jest moją synową,

ten dżuz jest moim synem. Ten wers

jest moim synem, ta strofa jest moją

synową. Tu syn odpoczywa, odpo-

czywa w synowej jak w pierwszym,

magicznym diduchu. Jak ziarno.

W 

skręconym 

snopie.

22.08.2015