Świętoduska

Moja żona rodzi, Panie. Rodzi flaminga, nie człowieka.

Wpierw rodzi jego skrzydło, wszelki duch Pana Boga

chwali. W naśluzowanym grzebieniu, którego mogę

rozłożyć, lecz nie mogę rozciągnąć, rozpoznaję dziób.

Moja żona rodzi, Panie. Powija, edytorze pierwszej i

ostatniej wieczerzy. To nie rozwiązanie, to korzenio-

plastyka wszelkiego rozwiązania. Moja żona zdolna,

moja żona modna, hoża i prawilna świat-korzenio-

plastka – syna zrodzi panna, a flaminga – kraska!

Kraska, Kraska Biernacka. Z domu Świętoduska.

Uprawna rola Boża, sofistka staroruska. Poezjo,

wszystko chce współżyć, wszystko chce współ-

pracować. Moja żona rodzi. Moja żona w biegu,

moja żona w wystrzale. Płynie w morzu, w po-

wietrzu. Moja żona w tańcu.

Siły piekielne jej nie przemogą,

siły pisma nie rozkrzyżują.

27.10.2015