Empatia białego więzienia

„Jawią mi się, jakby były

spętane niewidzialnym sznurem,

który jednak je dusi od zewnątrz i od środka,

życzę ich uwolnienia z więzów niedobranego języka”.

U. Kozioł

Tak, stworzyłem klatkę, tak, stworzyłem okowę.

Tak, jestem klatką i jestem okową. I tylko klatka

może stworzyć klatkę, gdy świat, który jest klatką,

nie wie, że jest klatką. Pan, co Twoją okową, nie

wie, że jest okową, póki Mu, Michale, póki,

Weroniko, póki Mu nie wyśpiewasz: czego

chcesz od nas, klatko, za Twe chojne dary,

w czym, Klemensie z Chojnego, nie znaj-

dujesz miary? Nie byłoż śmierci Boga, na

pohybel okowie? Była za to śmierć klatki

i mrą w mroku w Mrągowie. I mrą w mrą-

gu w Mrokowie. Tak, Urszulo. Jak wszys-

cy niosę w sobie zalążek trupa i chciałbym

być wozem, na który rzucicie Wasze zaląż-

ki. I chciałbym mieć w sobie szlam, który je

złączy ze mną, który je przy mnie zatrzyma,

Was unieśmiertelni. Ofiara człowieka dla

człowieka, żertwa z niedoboru dla doboru

naturalnego. Topnienie epok, ocieplanie

wizerunku. Poklatkowe, Urszulo. Nad-

klatkowe, Orszulo. Humanizm

puszki Pandory. Empatia białe-

go więzienia.

2.02.2016