Święto narodowe, Polska

Czuję serce i znam ludzi.

Śmiem twierdzić, że nie jestem

podobny do żadnego z istniejących.

J.J. Rousseau

Ranek. Pierwszy dzień maja. Aplikacja

z samego dna komórki, z najodleglejsze-

go skraju dotykowej piwnicy zapomnia-

nej przez Boga mówi do Ciebie, Karolu:

święto narodowe, Polska. Czuwajka Ru-

rykowiczów zapala się świeżym, trzaska-

jącym ogniem odpalanych przeglądarek.

Komin pokutników. Krematorium świata

dysku. Ambulatorium pendrive’ów, czyli

pomoc dla Trzeciego, stacjonarnego świa-

ta spacerująca dłońmi krain przenośnych.

We wszystkim, co jeszcze zrobisz i rzecz

jasna, też i w tym, co już zdążyłeś zrobić,

jesteś sobą, upokorzonym egoistą. I egoi-

styczna, upokorzona krew, gdy chciałbyś

ją przebadać, ukryje się przed laborantką

lub wybuchnie w jej rękach. Sam Bóg ten

ogród wywrócił – obłudnie wytłumaczysz

jej, okrytej czerwonym węglem. Nie masz

w sobie niczego z dna domu umarłych.

Masz tylko dno swojej komórki, przeżycia

z judeofonu, Karolu, które nazwiesz nowy-

mi prześladowaniami Żydów, masz kolory

z islamofonu, które nazwiesz arabskim kar-

nawałem wszystkich wieków. Ale cóż wię-

cej? Polski Salman Rushdie? Ależ zapom-

nij. Katyń nad Odrą? Ural nad Notecią?

Ależ zapomnij. Święto narodowe, Polska:

list w butelce. Butelka w piwnicznej izbie.

List w piwnicznej izbie. Golgota progra-

molądów. Jaś nie doczeka tu zmierzchu.

Świt wieczny. Jan by w ogóle nie czekał.

1.05.2016