Na Wstrząśniętej

A jeżeli nie pozostawiłeś mi już niczego więcej

i przybiegłem na marne do pokoju, w którym

mieszkałeś, i wyjdę z niego z pustymi rękami

w upalno-mroźne powietrze pełne tlenu i kości.  

A jeżeli nie chciałeś mi niczego pozostawiać,

co więcej, zwiesiłeś sznur na klamce, by dać

mi coś do zrozumienia. Lecz, błagam, jak Cię

zrozumieć? Mam wieszać Ciebie, najdroższy,

Twój portret w sobie, Twoją w sobie katedrę

czy siebie na Twoim obrazie, swój podest,

po którym Twój trucht? Jesteśmy bowiem

w ciemnym akowskim lesie, żywimy się

na Wstrząśniętej – planecie przerzuconej 

nad antenami Dantego. Twarz wciągnięta

głęboko pod którąś linijkę wiersza bębni

rymkiem: rokoko. Spada nam w głowy li-

totą, krzewieńcem, pogłowiem, pozłotą.

Co zdziałam ja, jeżeli nie zostawiłeś mi

ani cienia rzeczy? Laska Czesława Miło-

sza. Wpierw była pojedynczością. Zosta-

ła porwana przez kosmos. Ale wróciła na

ziemię. Wróciła niejedna, najdroższy. W

tym cała nieziemska zawiłość. Kontrolo-

wana, bezzębna. Fantastyczna drzazga.

Wróciła poetyckie.

Wróciły poetycka.

26.06.2016