Jego włosy błyszczą

1

Oto, czym literatura jest: naszym spotkaniem przy

herbacie z romantycznym nieznajomym, który cu-

dem uszedł spod noży jadaczki języka. Opowiada

2

nam ze zwichrowaną elegancją, jak przeżył same-

go siebie, co uczyniło go starszym o język. Zaleca

się, oznajmiając, że mieszka w dolinie metalowych

3

pierwiosnków, gdzie szczęka poezji nie ma już do-

stępu. Jego włosy błyszczą: stos bransoletek splą-

tanych ze sobą, skołtunionych jedna przez drugą

4

reprezentuje słowo ułożone na wznak, tak by od-

poczywało. Istna wieża przeciwieństw, tamburyn

utoczony ze złota (ale czy wtedy grałby?) na wiel-

                *

kiej harmonii zwierząt.

5

Tym jest literatura: pielęgniarka świata na wznak,

opiekuńcza przekątna z przekładkami na sutkach.

Spójrz, jak lampę zagasza o kloszu przedwcześnie

                *

przegrzanym, lampa

zaś zwie się „Podole”.

6

Oto, czym literatura jest: elektrowstrząsem i wielkim

zawodzeniem tych, których on dotknął, których być

może powinienem nazwać pogorzelcami abstrakcji,

7

ale Bóg mi na to nie pozwala. Ta metafora przynios-

łaby pisarzom tylko krzywdę, w efekcie nie odpłaci-

łaby się żadnemu z nas niczym dobrym. Byłaby zai-

8

ste dewastującą inwestycją. Jego tłumaczenie (mam

na myśli tłumaczenie Boże) dociera do mnie powoli,

nieruchawo, więc On zakleja mi usta, aby mnie pow-

9

ściągnąć: łyżeczką nafty. Ustawa dezubekizacyjna –

powiada w piruecie trudnego, wielosylabowego sło-

wa, a ironiczny uśmiech przejaśnia go na chwilę. Je-

                *

go włosy błyszczą.

15.12.2016