Na zaśnieżoną scenę

1

W zimnym, niedogrzanym pomieszczeniu bez pulowera.

Tyle komedii, Panie. Tyle krzywdy i niemocy. Chłopiec

z łabędziem w Gliwicach. Jeszcze wyrazisty, niewypra-

ny z begonii ryb, różyczek mięsa, które ufnie spożywa

ten niepozorny duchowy ojciec mężczyzny z wołem w

Beńkowej Wiszni, którym (jak mówi prawo) chłopiec

*

się stanie.

2

Dopiero ochłonąłem, nieogolony w kałuży. Tyle kome-

dii, Panie. Jakiś garsonieryjny Gandhi na Mazowieckiej

krzyczy: gdzie jesteś, dobro? Mam wołać razem z nim,

Chryste? Naprawdę tego chcesz? Wołaćże przez okno

w sam środek rodzącej się strategii, zawilca całego roz-

*

poczy-

3

nającego się dnia – ludzie, ludzie, tu scenerie wyrżnię-

to, ludzie, litości, nazajutrz zaatakowały mnie świnie,

przeszły przez mój gabinet, zaszedł mnie od łazienki

nowy mikronapęd przyspieszającej śmierci: chłopiec

z łabędziem w Gliwicach? Ujrzał już, że współżyję i

*

że się

4

masturbuję. Widzi, kiedy piszę, bruczę oraz poczywam.

Wyciąga setki wniosków co do mojej natury. Twardych,

niepoetyckich. Usuwa moje wiersze, mieli moje notatki.

Ludzie, ludzie, tu scenerie wyrżnięto. Warszawski scene-

rikon mógłby tu mieć stolicę. Duchowość mężczyzny

z wołem to temat dla dramatu, który przerwany w po-

* * *

łowie

trysnąłby moczem

niewiary na zaśnieżoną

scenę.

18.12.2016