Autodafe (8)

32 ½

Jezu Chryste, synu badylarza. Oznajmiam Ci swoją śmierć.

Nadeszła o poranku w samej końcówce marca. I w istocie,

miałeś rację, bez Twojego błogosławieństwa nie dożyłem

kwietnia. Nie domknąłem ważnego dla siebie tekstu o reli-

33

gijności Conrada, do którego zrywałem się nieregularnie

zalany wodą ze studni, przebudzony z pornograficznego

snu. Wszyscy święci powstawali z łóżek, aby przyjrzeć

się moim konwulsjom – śmiertelnemu sralis mazgalis

na talerzyku literatury. Opłatek? Horsztyński zawinął

w jego listki arszenik – póki żyłem, tłumaczyłem ten

moment z dramatu Słowackiego studentom. Nie mog-

ła im umknąć mroczna scena autoeutanazji na Litwie

roku 1794 w dworku jak pięć minut, w pokojach jak

pięć sekund. Gdybym tylko, Chryste, mógł, z mono-

34

logu tego starca ukręciłbym dżingiel, by wszystkich

młodych, nowodziewiczych budził ze snu. To pra-  

wda, zasłużyłem na chleb, chociaż nie zarabiałem

na grób. Talerzyki na mrozie rozgrzewają potrawy

niezaszczepione ciepłem, zalany słońcem wysięg

sprowadza w łono doliny rozgrzewające śnieżyce.

Baranku Niejednoznaczny, Sicie Prawewnętrznego

Cenzora. Zwalniam rezerwę terytorialną, na której

po wielu latach zmnożą się kwiaty i owoce, a ktoś

niepowołany odkryje zakopane w lodzie poetyckie

35

mrożonki. Jakie to śmieszne, Jezu: mój cyrk i mo-

je małpy. Odwieczny to dom dziewczyny, u której

odwiedziny przechodzą w odwieczyny. Moje życie

i śmierć. Czyżyk wyrywający się z ziemi, zrzuca-

jący skórę, wylatujący motylem pozaustrojowym

w powietrze. Dziczka oliwna, operacja płci z wiel-

kim Schadenfreude słodycza cukieraska. Pierwszy

śnieg, Chryste. Młody Wirus. Conradowskie „Wie-

rzę w Boga”, które nie zjawiło się wypowiedziane

i dziś rozsadza mi czaszkę ciemniejącą pochodnią.

14.03.2017