Autodafe (14)

61

Panie mój, zbliżam się do Ciebie. Wyczu-

wa Ciebie moja dusza. Czekoladka wdra-

pująca się po sznurze z pereł w kłującym

słońcu Poznania, ostrym słońcu Krakow-

skiego, słońcu Łomży. Wiem – i to jedno

chociaż mi wybacz – w trudną drogę do

Ciebie nie dobrałem mądrze pojazdu. A

czytałem parnasistów, symbolistów, Du-

pina. Nie poruszam się jednak, o nie, co

to – to nie, żadną korwetą francuskiego

62

ducha. Nie mam za sobą ani przed sobą

bolida poezji północnoatlantyckiej. Nig-

dy w życiu również nie wsiadłem do li-

muzyny Susan Sontag, nie bawiłem się

cudownymi resorakami ukraińskiej po-

ezji rozstrzelanego odrodzenia. Nie po-

siadam kokpitu kierowcy, a gdy muszę

przystanąć, aby się zastanowić, co dalej,

nie sięgam po mapy Mayenowej, plani-

glob Bachtina. Po prostu się masturbuję,

63

wierząc, że światło powróci, że ręka wil-

gotną latarką, sprawdzonym owerolem,

palce ostrością moją. Powiedz mi, co ja

Ci mam tak naprawdę powiedzieć, pies-

ku preriowy w wiecznej delegacji do li-

terackich przodków. Pies pasterski nie

goni za świecidełkami, goni za bólem i

śmiercią w męczarniach, a gdy nikt nie

widzi, ściga się również z seksem – z

seksem większym niż śmierć. Przed ta-

64

kim seksem ucieka większość piesków

preriowych. Stąd nie ma krzyży na pre-

riach, nie ma na preriach cytadel, popi-

sujesz się wiedzą, władasz z biegłością

językiem, w którym bez cienia szubie-

nic każda litera jest wielka, wszelakie

spotkanie jest cudem. Szloch sponad

Łazarza. Poezja – rzekł Jezus przydu-

szonym barytonem – jest manipulacją,

kilkumiesięcznym żyjątkiem kręcącym

65

się w kilku cudzych sprawach i tysiącu

własnych po wyślizganym, mosiężnym

panelu wyższych mocy. Slam sług lite-

rackiego Jahwe. Breakdance w karczmie

pod płonącą zapałką. Tak daleko od Cie-

bie jeszcze nie byłem, Panie. Gorączku-

ję w rozgrzanym pudle kontrabasowym

nieba. Lecz Ty nim nie jesteś, Ty jesteś

wiolonczelą i mieszkasz na samej głó-

wce. Założę więc w dole zakon zblo-

*

kowanego spojrzenia.

* *

Na mokradłach wieczności demokra-

tyczna wiosna pierwszych zrozpaczo-

nych.

6.06.2017