Autodafe (15)

Sztorm na morzu akcentu. Moja strofa serca

przeciw kłębuszkowemu zapaleniu nerek świata.

66

Jako poeta mam stosunkowo spory przebieg. Jako

aktor – jeszcze mały. Moje wiersze mają stosunko-

wo mały przebieg wśród mieszkańców wsi i miast.

Zaprawdę, to się wkrótce zmieni. Handluj tekstem

otwarcie – tak jakbyś handlował własnym ciałem,

zbył je i rozrzewił, na oczach wszystkich rozrzewił.

Mów o chorobach, które to ciało prześladują, a na-

stępnie płynnie przenoś się do swojego salonu lite-

rackiego. Mów z wielką, magnetyczną szczerością:

ten poemat cierpi na dyzostozę żuchwowo-twarzo-

67

wą. Zespół Treachera-Collinsa (bo jest to inna naz-

wa przywołanego schorzenia) nawiedza Autodafe

nocami. Tu zaś kwestia mojego doświadczenia pi-

sarskiego nie odgrywa najmniejszej choćby i roli.

Liczy się czułość, quasi-macierzyńska opieka. Ja

wiem, że chciałbyś odpocząć – i że ludzki wzrok

odpoczywa, również w wymiarze religijnym, wi-

dząc regularny kształt słowa. Lecz mój poemat

umiera. Jakimś cudem przeżyłem śmierć Boga,

ale nie, nie przeżyję do tego śmierci poematu.

68

Jako poeta mam stosunkowo  spory przebieg. U-

staliło się więc, że wieczorami wpatruję się bez

większego skutku w podkrążone oczy swojego

licznika. Studiuję jego jałowe powieki, odbite

policzki i rozważam wspólnie z nim myśl: czy

razem z nim i ja umieram? A może śmierć mo-

ich rąk i jego rąk, moich pleców i jego pleców,

mojego penisa i jego penisa – to proces boles-

nej adaptacji. Może istnieje gdzieś jakaś aniel-

ska Rzeczpospolita, w której ja i mój poemat

69

w spodniach koloru khaki, w koszulce moro,

w korekcyjno-przyciemniających okularach

wirtualnej rzeczywistości na najgłębiej poło-

żonych piętrach jaskini strachu otumaniamy

i zabijamy swój lęk, porzucamy jego ciało w

zbezczeszczonym jeziorze. „Uwaga, uwaga,

rozbieram się do naga” – podsłuchiwałem si-

wiejącego mężczyznę na wilanowskich ogro-

dach. O, szpak-starzec na polowaniu dowcip-

nym. Heglista ewangelistów, Stefan – Staff

*

Ostatni

70 ½

z żyjących bratanków poety, Leopolda Sta-

ffa. Powtarzam to wszystko tutaj. Nikt mnie

nie skontroluje. Mandat mnie tutaj żaden nie

przeniknie. Chociaż czytelnik mnie zdradza.

Mój czytelnik. Moje beleczkowe słońce i na-

pój przeciwbólowy. Wiem to. Ten wiersz jest

detektywem, którego wynajmuję, by dowieść

jego niewierność. Kości zostały rzucone – w

krzyżowo-żebrowe dno, pod pneumatyczny

sutek i laserową harfę przepaści komunika-

*

cyjnej.

23.06.2017