Autodafe (19)

86

Umrę na Twoich oczach. Sarna szczeka na mnie

pięciokrotnie. Ty, Pani, jesteś szósta. Ach, jakże

ciężko oddycha czynsz za moje serce, przekłuty

ostrzem cycka. Staw członków w Księżym Las-

ku, światło w trupim brzasku. Pies, który pieje,

dzieci, które giną w porannej drodze do szkoły,

zepsute jajko bytu – mój list żelazny do Ciebie.

Fintifluszki małego Moniuszki. Wierzgam – w

próżni, wymiotuję w próżni. Moje pożywienie

wyprzedza mnie o milimetr (o milimetr kosmi-

87

czny, dwa i cztery setne milimetra ziemskiego).

Przebić się przez to historycznoliterackie sadło

do Ciebie, spuchnięty aniołku, moja naga córe-

czko. Dzień dobry, słonko, powiada Pan Kleks

w drzwiach pokoju śmierci. Kto ty jesteś? Ba-

tyst mały. Jaki znak Twój? Karczek biały. Na-

wóz Teodor. Gilotyna Balladyna, i moja kauc-

ja za śmierć: gwóźdź, pal, złotych ćwierć. Po-

ginę jak łzy w deszczu. Rozmienię się jak kał

w brązowym kałamarzu. Wyrwany ząb liryki

88

wraca w prószenie owoców w dojrzewającym

sadzie. A traktor nieodpalony. Cud na krzywej

pierzei. Głęboko zraniona jałówka poetyckie-

go Ja wyciera wzorzystą krew z prania na pły-

cie nagrobnej. Nie jestem duchownym słowa,

ale – jego lekarzem. Weterynarzem – wie kot,

czyje sadło zjadł. By mówić tym plikiem mo-

wy, wstrzyknąłem w swój język spermę, insu-

linę wszechrzeczy. Tak, Panie, ja, Panie – syn

chłopa – mówię sobie, to szata. Wytrzymajże

89

jeszcze, to szata. Bardzo spragniona jest Ciebie

moja chłopska dusza. Wysuszone na wiór archi-

walia Ciebie noszę w porysowanym, sentymen-

talnym mózgu – kilwater tożsamości, fachowa

tabliczka mnożenia kilku zachodnich narracji.    

Tak, Panie – mówi syn chłopa, Twe najtańsze

precjoza. Mów Ty, sługus Twój słucha. Zjada

własne grube, nieprzyprawione kości: kruche

owoce światła przeciwko warzywu ciemności.

Pożąda Ciebie jak perfum w Erebie, cytrusów

90

w chlebie. Nawóz Teodor. Gilotyna Balladyna.

Umrę na Twoich oczach. Trucizna. Basen. Za-

pach końskiego potu. Anioł w Wilkaskach. Ba-

lonik na Przyjezierzu. Ewakuujesz wszystką o-

koliczną ludność. Pozwolisz zbiec zwierzętom.

Zanim pokalam tę ziemię, przybiję kolanem do

życia wszystko, co mogłoby umrzeć. Chcę pić

ze stanika Marysi Sajwajowej, jadać z czapki

pilotki Zosi Pawlikówny, ale nie chcę, by kto-

kolwiek musiał przypłacać to życiem. Co naj-

                *

mniej w                

jednej z sal tego poematu

muszę zbudować aptekę i

uzdrowić wszystkich, któ-

rych zniszczyłem słowem.

31.07.2017