Autodafe (20)

Solidne arma Christi

jak gdyby z Agathy Christie,

jak gdyby z domów nad wsią,

gdzie objawiło się zło.

91

Porzeczka na klęczniku. Paciorki na przełyku. W

college’u w zamieci zabijali poeci. Nie zarzynał

krawiec – kimś innym był dziurawiec. Nie dobi-

jał stolnik – czyjś inny był pierdolnik. Stokrotka

w ciemnej alei, szloch, przeszloch, żal dupereli.

A w college’u w zamieci zabijali poeci. Zacina-

li ząb szarfą, kopulowali z harfą. Nie skakał po

harfie drwal, lecz czytał Hannę Krall. Nie szar-

fował ludwisarz, zrozumiał Normana Daviesa.  

Sen we śnie we śnie – we śnie. Szatnia: szma-

92

ty donieście. Ja. Hurtownia na stylisku w gęs-

tym morzu mleczka oczyszczającego. Obiad

w spermarinie. My. Grillują nas na łąkach ję-

zyka. Znów wędrujemy. Ciepłym morzem. I

Bóg. Możesz go zabić, pożreć, a wciąż w nie-

go wierzysz. Mógłbyś go zgwałcić w czasie

modlitwy, którą do niego zanosisz, a nadal

w niego wierzysz. Jeśli dał się ukrzyżować,

da sobie także rozerwać odbyt i z nim zmart-

wychwstanie – jak z ranami po gwoździach.

                *

Skoro dopuścił do siebie oprawców – dopuści

do siebie zboczeńców. Spuszczał na siebie sie-

paczy, zrobi też miejsce dla klaczy, nie będzie

nad nią widłaczył. - - - - - - - - - - - - - - - - - -   

93

Biegnę do Ciebie, Panie, nadpalony po brze-

gach. Chorągiew długa w kitajce, ale krótka

w szeregach. Galopuję, Panie, usmażony do

kości, zapinka wgnieciona w pościg, egipski

książę ciemności. Cwałuję, naprawdę – cwa-

łuję, krwią własną setnie się duszę, wsadziłeś

mi duszę ni w pień, ni w gruszę, a ni w błysk,

ni w pysk ten asterysk-dysk, dżin zmielony w

butelce, me udręczone serce – krab na brzegu

morza, rozdzielnopłciowy pożar. Zarzal. Żal.

94

Słodkowodne lustro w słonowodnym pokoju.

Daktyloskopia niesprawnej – zatartej alegorii.

Ślady cheiloskopowe na pokrwawionym roz-

porku, łatka na otworku, skórzasty półlufcik

kantorku. Wszystko to, co w nas płonie, czas

oddać pod sekskolonie. Wszystko to, co spło-

nęło – jaskółka zgniłocha, nie dzieło. A w co-

llege’u w zamieci nauczali poeci, nazwali sa-

lę Oświęcim. Bóg jako czarna wdowa, czar-

na Elektra kosmosu, pomysłowy bezsposób:

95

nic nam nie przyniesie. Jesień. Ballada o Ha-

ni, co się zabiła: ach szumiały topole, że szu-

miały aż strach, poszła Hania przez pole, lecz

pospadała na drwach. Krew spłynęła po czole,

dusza uciekła we łzach. Nie zabił Hani poeta,

nie zabił Hani kowal. Hania to supernowa, to

przedwieczny jacht. Śnię o niej każdej nocy,

kocham się z duchem w snach. Nie wiedzieli

prorocy, że upadnę aż tak. Nie wiedzieli pro-

rocy, że rozgryzę dłoń i rozhuśtam szkielet,

                *

by wlecieć

w Bożą toń.

4.08.2017