Autodafe (21)

96

Nagle zapragnąłem mówić, mówić – i mówiłem.

Pierwszy raz, gdy pomyślałem o Autodafe, zwią-

zany był w jakiś sposób z Kartezjuszem. A co z

tym? Widzicie, posądzałem siebie o to, że w głę-

bi serca chcę napisać poetycką rozprawę o meto-

dzie. Wybaczcie tę minutę namysłu, ale przysię-

gam na rany matki, warto mnie tu przynajmniej

nieźle zrozumieć. Pozwólcie na jedną dygresję.

Żyjemy w czasie, który uczciwie i bez kokieterii

należałoby nazwać poetyckim średniowieczem.

97

Wciąż czekamy nie tylko na swojego poetyckie-

go Kartezjusza (wierzymy dla dobrego przykła-

du, że Świetlicki był literackim Giordano Bruno,

a Rymkiewicz przeciwstawnym Machiavellim),

lecz także – na Francisa oraz Rogera Baconów.

Ja sam skończyłem filozofię – twierdziłem, że

Baconowie nadejdą wcześniej – to myśl bujnie

krzewiąca się – szukałem więc podstaw do kar-

tezjanizmu. Pocieszne te moje usiłowania, lecz  

jest w nich sens, profil biologii metafizycznej.

98

Literaturoznawcy starej daty posklejali nam u-

mysł w tor fugi dysocjacyjnej. Błądziliśmy po

ich krawatach, kamizelkach, docieraliśmy na-

wet do bielizny pierwszych argumentów, lecz

na Boga, czy do człowieka w sobie? Wspania-

ły, majestatyczny Kazimierz Wyka recytował

przed nami Tomasza z Akwinu, a nasze słowa

wycierał sobie z zębów. Mniej warci niż prze-

cinek ojca Kościoła i dużo mniej cenni aniżeli

jego odwieczny paznokieć – tak przystąpił do

99

naszej oceny pewnej słotnej niedzieli na sam

koniec zjazdów sam Wacław Borowy, w któ-

rym się podkochiwałem, pisząc spóźnione so-

nety, liryki maski i roli. W końcu wydorośle-

liśmy wszyscy. Żłopaliśmy ich krew galona-

mi, by stworzyć nowe otwarcie. Boże, co za

zdziwienie, największe z tamtych lat, gdy ot-

wierałem podręcznik (to była Podraza-Kwia-

tkowska), a uderzała po twarzy nieporęczna

fastryga z Marią Komornicką i jej tragiczną

100

wolnością. Statua Wolności Tragicznej – tej

metafory szukałaś, Nitko Purpurowa snują-

ca się po opactwie z zerwanym w wichurze

dachem. Nawet nie wiem, Boże, czy nas je-
szcze słyszysz. W salach wykładowych fo-

sforyzujemy Twoim światłem przed stude-

ntami. Z wszystkich znanych nam tu ksiąg

wymazujemy zaklęcia mogące zmienić ich

w narodowego wampira. Piszemy wiersze.

Krzywe miasta. Zezowata ziemia. Nasz bi-

                *

seksualizm. Zapis wybitym palcem 

na wodzie dwuznacznych terminów. 

16.08.2017