Autodafe (24)

111

Szukam wierszy Aldony Sekuły. Wśród protes-

tujących przed Pałacem Prezydenckim (tańczą-

cy kłębek niewystarczająco wyschniętej wełny)

mignęła mi jej twarz i tomik Pabla Nerudy. On?

Czy może przyszło jej na myśl, że jej nazwisko

tworzy z Nerudą asonans i że jest jego (wpierw

Neruda, potem Sekuła, powtarzają się te same

samogłoski, uświadom to sobie) mistyczną sio-

strzenicą? A teraz co – siostrzenica na strzelni-

cy, przysłowiowa mokra Włoszka przed gigan-

112

tofonami, działkami wodno-pianowymi z ksią-

żką swojego wujka zaprasza na poetyckie śnia-

danie u Tiffany’ego? Wyobrażam sobie jej kró-

lewski szept: „Tiffany nas wszystkich ocali” –

„Tiffany, nie Słowacki ani Piłsudski”, „Tiffa-

ny, nie Saul Bellow ani Allen Tate”. We śnie,

który śnię, Sekuła łatwo zyskuje posłuch. Roz-

stępują się przed nią zakrwawione kuny, a sar-

ny i jeże wypuszczają na przód zębiełki karli-

czki, aby w rabanie dla słowa, które stało się

113

ciałem, eksplodowały z zachwytu. To nigdy

nie podlegało jakimkolwiek spekulacjom –

przyroda stoi zawsze po stronie Aldony i Al-

donę osłania. Jeszcze kilka dziesiątek lat, co

najwyżej – a ta stanie się ich żyjącą alegorią.

Dawid Mateusz, z którym wspólnie wczoraj

rozdawałem miłość, twierdzi, że słyszał stu-

kot jej obcasa. Że podobnie hałasuje jedwa-

bny cierń, gdy potrzeć jego główkę o wszy-

stkie tchórzliwe tkaniny, jakie zgromadzisz

114

przy sobie. Pójdą bez słowa protestu ni jęku

niezrozumienia pod jeden wspólny dach. Al-

dona – tyle zdołaliśmy dowieść przy okreso-

wym stoliku i siwiejącym piwie – najpełniej

rozumie kobiety. Jest ich piątą substancją –

jak krynica odchodzi, by wrócić jeszcze sil-   

niejsza, tak jak ranliwe ubranie powraca ja-

ko kostium wizytowej pamięci. Widzisz, ni-

gdy nie myślałem o materialności. A ona to

wszystko zmieniła. Nasze wspólne ciała, je-

115

żeli przekroczą tonę, tworzą już dobrą wido-

wnię wieczoru literackiego. Staję w zacho-

dzie słońca, jak mnie uczyła Sekuła, i odli-

czam tonę z tych wchodzących do środka.

Tylko mówiąc do tony, do co najmniej to-

ny, wiem, że nie mówię do grobu, a ciało

odbije echo jak wiosło zimową wodę. Tyl-

ko mówiąc do tony, czuję w sobie Aldonę

– jej dzwonki we wnętrznościach, dzwone-

czki w ślepych uliczkach, ustach, na sercu,

                *

w pośladkach. Tą drogą spełnia się

życie, które umarło na słowie – na

noszach rozpalonych dudniącego

   

języka.

6.09.2017