Autodafe 2 (1)

Polscy rzeźbiarze

przełomu wieków

1

Serce Aliny Szapocznikow w mózgu Romana Cieślewicza.

Serce Romana Cieślewicza w mózgu Louise Borgeouis: na

to wszystko piersi wieczności, śliwki w czekoladzie ponad

wszelką miarę przedłużającej się ciąży. Rzekłbyś, być mo-

że: jagoda dojrzewa. Pieśnią kołysze się kur ciemny, babi-

borek bogorób zadziera pod wyprost jeden wspólny krzyż,

na którym na samwraz krzyżują poetę – i projektanta poke-

monów. Grzechy dzieciństwa Bolesława Chrobrego: Zbig-

niew Rembrandt rodzi swoje pierwsze dziecko na obumar-

łej twarzy zagniecionego na śmierć bieżnika lądu – Umrę,

2

cóże więcej mam tutaj dodawać? Gigantycznej, biegnącej

ostatkiem sił, przedwiecznej suce poezji puści w końcu o-

czko na ostatniej rajstopie. Z rozpłatanego wołu Rember-

ta wyskoczy Frank Herbert w skrwawionym półfartuszy-

sku i poparzonymi rękami wypisze z siebie pierwszy pół-

zwrot dramatu poetyckiego „Pan Cogito myśli o Diunie”.

A francuski Herakles? Cóże – masochizm podnosi język

z nicości. Więc jak sobie pościelisz, tak się rozfantazju-

jesz. Comme si, comme ça – trzy razy „A”: Archimedes

francuski z frankofońską dźwignią, magdalenką – Piłką

3

meczową literatur Północy i Południa nacierających w

siebie po pochyłej skorupie po ślimaku prastarej liryki.

Oto, jak upada Akwitania spalona ogniem wcielonego

Lucyfera. Bolesław Próżnia zwany Skołomachem ma-

sturbuje się na przysiółce rozepchniętego drabiniastego

wozu wywożącego Żydów na Madagaskar. Nie, bo nie

przestanę klikać, nie przestanę klaskać, Samsel – jak z

czasów Ludwika, Żydzi na Madagaskar. Lecz teraz, te-

raz uże – sza: powiędły aryjskie czeremchy, z taborów

sprężone paprochy, zając przybity do wnęki jak anioł:

4

secesji. Spod konchy. Serce Faustyna Juliusza Cenglera

w mózgu Deadpoola. Serce Deadpoola w mózgu Karo-

la Gąsienicy Szostaka. Przenikliwy ziąb, który na Pęk-

sowym Brzyzku zapowiada pół deszcz, a pół napór zie-

mi obładowanej grafiką przeszłości. Odpór – gdy spoj-

rzysz przez otwór. Odpływ – gdy strzelisz pod zapływ.

Skalp, który – mimo wszystko – ożywa z pomocą zim-

nego pocałunku, mógłbyś z łatwością przełożyć na kil-

ka obcych języków. Załóżmy, że jest to rosyjski, hindi

oraz hiszpański. W Jekaterynburgu, gdzieś za Uttar Pra-

5

desh, w dorzeczach Gwadalkiwiru ktoś spopod gleb bie-

licowych wytrząsa Twoje [!] imię ze spalonego podołka.

Ktoś mówi: wierszyku, wstań. Wytworny – chociaż za-

dziorny zamienia rubel w krzyżówkę papierów wartoś-

ciowych. Sam przeciw wszystkim – niosę: zabitego do-

ga z odciętym po gardło językiem, jak gdybym toczył

gwiaździstą kulę. Orwell, pies i gwiazda. Forwell zwie-

rzęcy okryty gnojem pozornych narodzin jak Dzieciąt-

ko w kołysce. Zejdźmy do rzeki śmiechu, zatopmy za

chłodną pomroką gęsią skórkę zmartwienia. I – stróż

                *

niech strącony z konia przez niezgrabny buldożer roz-

prowadzi w nas czerń. Albowiem rasizm – uosobienie

                   *

  *    *

żaru.

8.02.2018