Autodafe 2 (5)

21

Spuścili mnie, Panie, ku Tobie po rurze od strip-

tizu, abyś uchronić mnie raczył: od sromu z pół-

paraliżu. Spuścili mnie, Panie, ku Tobie, na gu-

mie elastomeru, przeniknąwszy, że lateks – nie

chybia Twojego celu. To prawda, wybiłem stąd

jojo, ścięło pięć główek róży… Lecz Ty mnieś

spalił na węgiel – na rusztach gównoburzy. To

prawda, wepchnąłem pięć cyfr w za suchą skó-

rę stulejki… Lecz Ty mnieś taranował mistycz-

nym czółnem Matejki. Tak mówią, słyszę: lżej

22

koniom, lżej koniom, bo baba z wozu, aś ostał-

sia na bobach mój pognębiony rozum. Tak mó-

wią: my rządzim światem, nami rządzą kobiety,

a widzę baby jak z miazgi przesympatycznej ko-

mety. Dziś słońce, więc może byś dosiadł aksa-

mitnego konika, mój Panie z encyklopedii „De-

us et Astronautica”? Dziś dzień gorącokrwisty,

że chciałby zrajcować z napięcia; aborcja przy-

mocowana do główki niemowlęcia. Może więc

cały zaprzęg, kolor jak z szarabanu? Cyberważ-

23

niak z kosmosu, więc zwiózłby go i Šalamun?

W powietrzu rozmodlone, święte obrazy Wy-

szyńskich: przepływ światła wielkości pięciu

Panów Błyszczyńskich. Tu świgniesz okiem,

Ludwiczku, a tu spozierzesz ukradkiem – pa-

pierowe nieząbki w rozzębaconą kanapkę. I

choćby mi dali kamerkę z tysiącem skręco-

nych hurys, nie uniesie mi głowy ten chujek

niejadek – umysł. Choćby mi dali dwa razy,

a może by jeszcze więcej, nie, nie wystrzeli

24

mi w rękę ten gen Esterházy’ych, praserce.

Czy wiesz, że jest moim jądrem – prawdzi-

wym jądrem ciemności, polana celibatu na

brzegu lasów płodności? Czy wiesz, że jest

moim korytkiem, świętym korytkiem z Wa-

ikiki niespopielony wciąż wydział warszaw-

skiej polonistyki? (Kiedy wreszcie popełnię

samobójstwo, studiować na nim będzie mój

syn z porcelanową twarzą Worda i słabym,

półkrakelurowym zarostem Open Office’a).

25

Spuścili mnie, Panie, ku Tobie po tym zwąt-

lałym zaroście, w dole przyszykowawszy –

Twą asteniczną pościel… Spuścili mnie, Pa-

nie, ku Tobie we włochatym chaosie, głowa

nad dziuplą swetra zagrała i Tobie: na nosie.

I dworowała sobie, że gdzie te wszystkie to-

miki, gdzie wieczory autorskie, Boże łysy i

dziki? Gdzie morfem jak dwie korony, mój

Boże nieowłosiony? Gdzie fonem jak czło-

wiek z blizną, tęsknoto aż do hirsutyzmu?

                   *

                ×    ×

                   *

Cóż, że chyba urwałem welony z niejednej

błony, przybądź pomimo wszystko, ach! –  

zajdź mnie niewyrojony! I cóż, że zsiekłem

ojca pistoletami od Lema, czyż liście: tylko

w Warszawie, z kolei kwazary – w Emaus?

21-23.04.2018