Autodafe 2 (7)

31

Czy kiedyś oszaleję – do tego stopnia niefortunnie i

groteskowo, nieszczęśliwie: nie trafiając z własnym

szaleństwem w to, co jest dzisiaj jego modnym, me-

dialnym zwierciadłem, że nazwę stłoczone przejście

przez poczekalnię Instytutu Matki i Dziecka podróżą

do kresu nocy? Wyprawą w głąb jądra ciemności? A

– bo na warcie, a bo na samym pancernym czele cięż-

kiej armii przedwczesnej podniety – dzieci. Kiedy Pa-

mela idzie do łazienki, wydrapuję na łysej główce Ak-

sela równanie matematyczne. Piechota górska, której

32

Aksik latami przewodził – w końcu umiera na syfilis.

Kaukastis! Kaukastis! – krzyczy mężczyzna podczas

bolesnej terapii salwarsanem, zwanej tu bez osłonek:

Tuskegee Reunited. Cóż, i tak musi się dziać – jeżeli

Sylvia Plath ma być łabędziem, niechże ja będę kur-

czakiem pięciu smaków. I wezmę Aksela na barana,

lecz nim go z siebie zsadzę, powiem mu na ucho, że

jestem miłością – Która gra rolę nienawiści – Na des-

kach teatru szkolnego – gdzieś na Podlasiu. Pamelko,

pięć tysięcy sześćset pięćdziesiąt kilometrów pozawi-

33

janych dróg ekspresowych mojego serca. Arcykapłani

lewego pasa na prawym paśmie: uniesień. Treść chwil

przeszłych: martwa jak Jeban, zwęglona jak Heban. O,

ołówek ciesielski na pogorzelisku! O, ja jako wielobar-

wna prezerwatywa jesieni, która szarzeje w trakcie na-

miętnego praseksu z przedwiośniem! Bogumił Niewyz-

broczeniec, opieka wytchnieniowa w mieszkaniu wspo-

maganym. Żydzi do żony przygwożdżonej do ściany –

drewnianą trumną. Arabowie do męża wbitego na kry-

ształ aperiodyczny – drewnianym podmuchem wiatru.

34

Rosjanie do syna podtapianego w stawie – drewnianą

protezą. Kaukastis! Kaukastis! – wzdycha (z tęsknoty)

prezes National Science Centre Poland, ścigając po la-

sach nimfę, która nad ranem wymknęła mu się z izdeb-

ki i wałęsa się po gościńcu jak lustro po stock-paintba-

llu. Ależ wiem, to dla mnie oczywiste: Janusz Korczak

w swoich wspomnieniach z getta zalecał usypianie dzie-

ci występnych. A i owszem, dzisiaj napisałby bez więk-

szych wahań Króla Maciusia oraz Insygnia Śmierci. No

35

i Sanctus – mogę nie stać się nowym Andrzejem Babiń-

skim, mogę wpierdolić się w samo serce fatalnej kreacji

Kapitana Tsubasy całej poezji polskiej, ale: drugim Kor-

czakiem nie zostanę. Nigdy więcej wahania. Nawet jeśli

trwa ból, nawet jeżeli (w nieskończoność) zdłuża się gas-

troskopia, która unieruchamia mnie w krwawy gerber, w

nabity na gałąź, ludzki przepis kuchenny – nigdy znowu

wahania. Bo i kto za mną się wstawi: kto powie, szedł do

Niego w niepowalanym poemacie, wyszedł rozdygotany

i całkiem rozbity – w krynicy Wody Żywej spryskany la-

*

kierem

Drinku.

8.06.2018