Autodafe 2 (14)

66

Mam swoją odwieczną pogłoskę, w niej odwieczorną

zawieję i postawiony horoskop – nie jestem Tomkiem

Sawyerem. Mam także conocną rundę, prążkami: zdo-

biłem dolinę: a teraz strzela, migoce – nie jestem Huc-

kiem Finnem. Hej, Orion zjadł Telimenę, lecz wypluł

jej gorzką głowę! Może więc mnie ktoś – oszczędzi. I

tylko wyciszy Czechowem. Polscy pisarze współcześ-

ni, co przepadliście bez wieści, już biegnie wam na ra-

tunek przez chaszcze leśnik boleśnik – i polskie poetki

wyprzeszłe, przeszłyście przez jądro ciemności i mimo

67

to wybrałyście dzień z jogą namiętności? – Być może

nie rozumiem, półromski Żeromski: od pieśni, a może

ocyganiłem – przyszedłem tu tylko coś streścić. – Tak

jest, jak zżyjesz się wielce z zającem: z myksomatozą.

Przyrządzisz rozcier, lecz serce i tak ci pomiesza lek z

grozą. – I tak jest, jak zaczniesz żałować krowy z ospą

rzekomą. Wykończysz ją pod kukułkę, lecz – w końcu
rozsypiesz gawronom. Wiem, nie jest ci obojętne: wyj-

dzie kwadrat czy kula, czy wypróżnisz alfabet, czy wy-

tonujesz… umlaut… Skończyła się polna ścieżyna, po

68

męsku czas: wyjąć kamerę, chłonny jak watolina – nie

będę Tomkiem Sawyerem. Nie będę Tomkiem Sawye-

rem, nie będę Tomkiem Sawyerem. Kurwa niech strze-

li w poemat, chcę uciec na swoją kwaterę. – Spierdolić

na swoją pustelnię i choćby trzęsąc się z zimna – przez

wrota skalne na oścież – „wybiła moja godzina” – wy-

charczeć od Niekrasowa po Takkrasowszczyków: pos-

połu: drukarka niech razi mnie w oczy jutrzenką papie-

rzysk i gnoju. U innych ludzi w czystości podają chleb

przez chusteczkę. U mnie lądują pod stołem – bawiąc

69

się sobą jak wieczkiem. Powiesz: dojrzało lato, pogod-

ność bankietu jest w cenie. Powiem: nic nie rozumiesz,

gdyż w zimie miałeś: widzenie, jesienią: przeczuwanie,    

swój tomik stwarzałeś wiosną – od ręki na kolanie. Nie

widzisz więc bezpośrednio, choć: trzęsiesz swoją budo-

wą, masz nadal czerep: zlepiony – folią: pęcherzykową.

Lecz spocznij na podokniu – sięgniemy myślami w doli-

nę, a ja ci wytłumaczę: nie jestem Huckiem Finnem, nie

jestem rikszarzem bzu, jestem jego: kowalem, szewcem

i ludwisarzem. Nie jestem jego rikszarzem! Nie – byłem

70

jego rikszarzem! Mogą od tego rabanu dudnić – i ściany

obory, nic mnie nie będzie obchodzić, jestem zmęczony

i chory. Mogą od tego wrzasku rozpadać się cerkwie uni-

tów, nic mnie nie będzie obchodzić – jestem ze stada ba-

nitów. Może na drodze krzykowi stanąć półroczne dziec-

ko, a nic mnie to nie obejdzie – wyrżnie się z przykrą ku-

leczką. Nie jestem z rodziny Sawyerów – nie jestem z ro-

dziny Finnów. Gdy budzę się sam: nad ranem, nie słyszę

wołania jaśminu. Co najwyżej – parsknięcia starej, styra-

nej kłody. To burza nad szklanką wody – szła jeszcze ze

*

szklanki 
wody.

15.08.2018