Autodafe 2 (22)

106

Trzeba żyć bez względu na to, ile razy runęło niebo. A żyć

to nie mówić otwarcie o tych, których kochamy i ratujemy

przed samymi sobą. Jeżeli jestem pustelnikiem – przestaję

być sardynką w puszce, Panie. Bzik do białego rana w nie-

opłaconych pokojach bez wykrywacza kłamstw rozrzedza

się i przepuszcza: słońce. Niemal z dnia na dzień przestaję

dopytywać o choć jedną introligatornię w moich czasach i

chociaż jeden Carrefour Express: w czasach Mickiewicza.

Cichnę i – chyba mężnieję. Przestaję dopytywać o strzeżo-

ne osiedla wijów pareczników. Co najlepsze, przestaję być

107

najbardziej przemądrzałym ogniwem ludzkiej stonogi i sta-

ję się prawdziwie: człowiekiem, prawdziwie: towarzyskim.

Tu zaczynają się schody. Trzeba żyć bez względu na to, ile

razy runęło niebo. Ostrożnie więc podsuwam ci Autodafe –

– jakbym: wystawiał na zewnątrz nie poemat inicjacyjny, a

kubeczek sadła z borsuka, lecz Ty zastygasz i tężejesz: mia-

łaś nadzieję co najmniej na bekon z syreny. Cóż, żyć: to nie

mówić otwarcie o tym, że co dzień od nowa gaszę pożar la-

su wypełnionego niewypałami, a nocami śnią mi się knieje,

które na moich oczach – ożywają. Dla przykładu – płonąca

108

knieja masturbacji (na niezagaszonym krzewie turbulencji),

w której objawia mi się: bóg Onan i zaciąga w swój: mokry

ogień. Właśnie to jest kuszące: dla Ciebie, Panie, mogę być

niczym i wszystkim, tylko nie – swobodnie puszczonym za-

jączkiem jądra Ziemi. Dlaczego? Widziałeś może stację ko-

lejową w Aleksandrowie Kujawskim? – Miejską Bibliotekę

Publiczną im. Marii Danilewicz-Zielińskiej, z którą sąsiadu-

je (Danilewicz-Zielińską, wstyd się przyznać, znam jedynie

z korespondencji, jaką prowadziła z – Wandą Karczewską)?

Czy wiesz, że na ścianie peronu otwartego już w 1862 roku

109

tkwi świeży nadal napis „śmierć bydgoskiej kurwie”? Trze-

ba żyć bez względu na to, ile razy runęło niebo – ale w pus-

tym domu mojego przyjaciela jego siostrzeniec wylatuje mi

z rąk i uderza o podłogę, a ja wybiegam przerażony z miesz-

kania i wskakuję susem w pociąg do Warszawy, gdyż wiem,

że muszę umrzeć – bo musiałem ocalić. „I niech śmierć byd-

goskiej kurwie, ale nie mojemu poznańskiemu dziecku”, mó-

wię przez łzy do swojego nieprzekrwionego odbicia w nieos-

malonym pociągu. Na darmo! – wchodzę na sam szczyt góry

z dzwoneczkiem, maskotką kolorowego podręcznika w ręku:

110

Tomaszek nie żyje już od :kilkunastu „filozoficznych” minut,

które niebawem przejdą w pierwszą: a niekończącą się nigdy,

„metafizyczną” godzinę. Telekinezy uroczystych kolacji, sul-

piryd, którym odbiorę sobie władzę w rękach, nieludzkie cie-

nie z płócien wykastrowanych z barw drgają gwałtownie pod

lodem werniksowego jeziora. Myślę – więc jestem. I myślę –

„trzeba żyć”, więc jestem „trzebażyciem”-„trzebażyczeniem”

co najmniej. Słowo strzela jak z procy, póki nie wybije okna

umysłu. Żywego ducha, że oko wykol, lecz nareszcie zlatują

się kruki i naradzają – kasandrycznym, bookerowskim proro-

*

kowaniem.

17.09.2018