Autodafe 2 (24)

116

Uśmiechnij się, jednak zdołałem cofnąć: czas i Aleister Crow-

ley nie został okultystą, ale – aktorem polskiego teatru narodo-

wego. Wiera Iwanienko nie powiesiła się na kombajnie na sku-

tek niezdanego należycie egzaminu maturalnego z matematyki

i wychowuje swoje pierwsze dziecko w głębokim przekonaniu,

że jednak nie jej wiedza, ale: ciało jest ostatnią tratwą Meduzy,

na której mogłaby się oprzeć. „Dla wrażliwca najlepszą tratwą

Meduzy jest polonistyka”, mówi Olga w deszczu – a ja bardzo

delikatnie: uśmiecham się na myśl, że w życiu trzeba w końcu

czemuś zaufać (guzik z napisem restlessness – winien przestać

117

migotać). „Do zobaczenia w piekle! – wejdę w lekkim ubraniu

z czesuczy, aby nie spłonąć żywcem: zaraz po pierwszej sekun-

dzie”, obraca trumselreję wokół masztu swojej brawury Kornel

i zaciąga się świeżo zdobytym cygarem – oj, Kornelu, Kornelu:

znajdujesz w szybkiej (nieuważnej) kąpieli omyk włosów: swo-

jej matki i nie dziwisz się temu – chociaż ona nie żyje od: dwu-

nastu lat. Dlaczego? Dlatego, że jesteś bohaterem późnego Kieś-

lowskiego, Kornelu i choć nie wiesz o tym, tańczysz krzesanego

po jego martwym ciele, tak jak ja podrygiwałem w rytm seksual-

nego sztajerka po Conradzie. Mój biedny, biedny Kornelu – pro-

118

szę, ostrożnie, bo zginiesz. Nie ma (przejazdu) na 86. kilometrze  

drogi między mną a Kochanowskim. Zawiniły poplątane, posęp-

ne lata, w których kończyłem (raz na zawsze, twierdziłem) z by-

ciem mąciwodą na rzecz bycia: mącispermą. Rogaś z dolin Roz-

toki, tak nazywali mnie ci historycy i krytycy literatury – którzy

wiedzieli, na co mnie stać. Ale naprawdę – nie szło mi jedynie o

to, by dowieść, że w literaturze nigdy nie popłaca zgrywanie nie-

winiątka. Oczywiście, przykro jest zginąć pod potężnymi kołami

ciężarówki z zaopatrzeniem, ale i to można by znieść z wiarą, że

jest w Królestwie Niebieskim dobra, nieagrowłókninowa ziemia

119

pod płytkie korzenie naszych głębokich dusz. A jeśli istotnie jest,

czas ogrodzić otwarty sezam natchnień, najlepiej: drutem koncen-

tracyjnym krwiaka mózgu, trepanacji i rekonwalescencji. Ach ten

mój piłatyzm, rodem z jakichś przedwieczystych slumsów. Długo

kuropatwa głowę w śniegu trzymała, indor myślał o „niedzieli”, a

przyszła metafora ósmego dnia tygodnia i go zrównała – z ziemią.

Następnie powstała – zawadiacko zezując na świeżą plamę krwi –

i objaśniła: „zwykłe stopniowanie przymiotników, czego chcecie,

śmierć tutaj nie przeszła”. Nie przeszła, nie przeszła, lecz – umysł

rozebrał się do naga jak ja w wieku dwunastu lat – przed kamerką

120

kupioną mi na komunię przez ojca (w 1994 roku kosztowała dwa

tysiące złotych). Uśmiechnij się, jednak kluczem francuskim: nie-

cenzurującej się świadomości zdołałem cofnąć: czas i ptaki krążą

nad moim domem bez obaw o śmierć. „Posłuchaj, jak cicho: i na-

pawaj się tym, czego nie było ci dane zaznać w życiu, spokojem”,

mówi do mnie Anna Dymna, a ja powoli zaczynam: płakać, myś-

ląc, że wracam do tej sceny już od dwudziestu lat. Kaseta chlusta

krwią, sekretarka planu zdjęciowego podbiega: i ucina mi głowę,

a ja przed śmiercią zasypiam, w upadek parweniusza ze schodów

kładąc się jak w łóżeczko turystyczne mezaliansu; uśmiechnij się,

*

jednak zdołałem cofnąć czas,

jednak zdołałem cofnąć czas.

 

22.09.2018