Autodafe 3 (1)

1

Z jakiego to materiału jest sukienka mojej studentki, której

imienia nie pamiętam? Czy wolno mi określać ją: Pasikow-

ską, skoro pisze licencjat, próbując desperacko nazwać: ro-

mantyczny pierwiastek Psów oraz: Psów II. Ostatniej krwi

Pasikowskiego? Oczywiście, że nie. Powinienem dociekać

długo, czy rozmawiam z Sandrą czy Weroniką – nawet jeś-

li UsosWeb nie publikuje w systemie żadnych zdjęć moich

słuchaczek. Jednak tego nie robię. Chciałbym uwierzyć, że

to niezaleczona depresja i stres: kontaktów międzyludzkich

prowadzą do tego, że ich imiona: ulatują mi z pamięci, gdy

2

po raz kolejny – przedstawiają mi się na oczach wszystkich.

Ale czy nie jest to blazowanie? Nienawidzę świata – studen-

ci świat kochają – są jego emisariuszami (młodzi mężczyźni)

lub emanacją (młode kobiety). Stąd nieuczciwa i spłaszczona

opinia o sobie samym, że nienawidzę studentów, gdy – kryję

w rzeczywistości w sobie do świata nienawiść – za: figową

przesłoną humanistycznego zaangażowania. Do świata, nie

do młodości, która jest jego częścią. Lecz przecież są miejsca,

w których się obejmujemy. Karolina lub Oliwia: chcąca pisać

o trzecim sezonie Miasteczka Twin Peaks. Kolejna dysertacja

3

o Wajdzie ciemnowłosej i (dam głowę, że) ciemnouczuciowej

Joanny – chociaż zamiast krążka z Piłatem i innymi wolałbym

widzieć w jej dłoniach kasetę z Trzecią częścią nocy. Pojmują

mnie czy całkiem gasną, gdy specjalnie dla nich skreślam por-

nograficzną zieleń zakładowej tablicy? Wiem – nie potrafiliby

poprawnie zapisać nazwiska „Gilles-Maizani” ani nawet „Bal-

lanche”, zapiszą jednak z łatwością: „Cierpię, jestem chory na

fenyloketonurię, mięso i ser, których nie wolno mi: spożywać,

popijam piwem, które mnie zwala na łóżko, marzę, śnię o was

wszystkich, ale nie czuję posępnej obecności diabła nad sobą”.

4

Z jakiego to typu karnacji wyrasta twarz Lubosza, który pisze

dla mnie psychobiografię późnego Norwida? „Dusza Lubosza

raduje się w Panu”, podśpiewuję, napotykając w jego krótkim

studium sugestię, że Orcio z Nie-Boskiej komedii jest prototy-

pem Johna Keatsa. Nie wiem: jeszcze wtedy jednego: Lubosz

jest liderem stonerrockowego zespołu „Ignu” i – rozdział o os-

tatnich miłościach Norwida stworzy dokładnie tak, jak śpiewa

swój Checkered Room: przepysznie. Być może jestem szczęśli-

wy, mając ich co środa przy sobie. Sandra, Lubosz, Karolina –

zrozumieliby, gdybym na ich oczach wypalił do siebie z pisto-

letu, dlatego wiedzą, że nigdy tego nie zrobię. Nie otworzę sa-

5

li czterdzieści cztery zakrwawiony, nieubrany – rozdygotany.

Nie wejdą do romantycznej gazowni, ale do niewielkiej klaso-

pracowni, w której brak projektora, rzutników, śmierci. Będą

przez dziewięćdziesiąt minut nieśmiertelni, spacerując po hu-

manistycznym Księstwie Warszawskim, spolszczonej – i laic-

kiej, ale przede wszystkim: autorskiej (sic!) wersji Królestwa

Niebieskiego. Best’n’Blessed – zaintonuje Lubosz, czując, że

odnalazł się w końcu we wnętrzu mojego najgorszego tomiku

wierszy, Jonestown z całą resztą seminarium – i że chyba jest

w stanie Jonestown naprawić. Uśmiechnę się: całkowicie bez-

*

krwawo, rozewrę usta: i przechylę

twarz z otamowaną błękitną krwią,

tak jakbym miał mówić „o nieba!”.

22.10.2018

Autodafe 2 (25)

121

Spuścili mnie, Panie, ku Tobie, jakbym był półką na buty: rep-

rezentował drewno i nie był w połowie zatruty – spuścili mnie,

Panie, ku Tobie w chrupiącym dywanie z liści: mówili, że zau-

roczysz, Karol Bilecik Srebrzyścik. Lecz ja nie zauroczyłem –

chowałem Antonich do Antka: czy to, w czym uczestniczyłem,

to ewangeliczna randka? Ewangeliczna randka, galowy nadpre-

tekst do schadzki? – wyznam, że nie pojąłem, zrywałem się od

kolacji – która nie była czymś więcej, a stała się niepojęta – jak

moje przezrywne serce – męczone od świtu do święta – spuścili

mnie, Panie, ku Tobie, wiedzieli: nie przetrwam nocy, jeśli: nie

122

spojrzę głęboko Tobie w fiołkowe oczy. Wiedzieli: nie mam u-

biorów, ale dostaję amoku. Wciągnęli mi w ciężkie nogi: znad-

spodnie pęknięte w kroku, wzwyżmajtki schylone w skarpetce:

lecz ojca zwiedziłem czysty, gdy wgiąłem brud swój mateczce.

Do tego momentu szalałem: stolica serca w Londynie, lecz gło-

wę Kaczyńskiego rzeźbiłem na ciepłej glinie; od tego momentu

płakałem, schrony empatii w Kabulu, lecz głowę od Eberhardta

zrzuciłem do westybulu, rzeźbiąc w spalonym kamieniu: tłuma-

cząc siebie widzeniu, które złamałem w słyszeniu. Puścili mnie,

Panie, ku Tobie, kopiąc jak piasek nadmorski, wpisując do szki-

123

cowników – jak czwarty podrozbiór Polski: tymczasem: nie by-

łem rozbiorem: tymczasem: nie byłem striptizem – i mógłbyś –

wbić mi łom: w głowę, a będę za – Twoim – negliżem. Zrzucili

mnie, Panie, ku Tobie na spadochronach paniki, myśląc, że pok-

rzyżuję chociaż niektóre Twe szyki. Cóż, taka jest rola poety tu,

gdzie przyszedłem na świat. W kraju, w którym wyrosłem – nie

warto spieniężać Twych strat. Powiesz, okrutny nonsens, bo jes-

tem do spieniężania. Odpowiem: okrutna ironia, nie było zmart-

wychpowstania; był za to sezon na miłość, a ten nas wszystkich

ocalił od zgubnych przeczuć, koszmarów – nim co trzeciego po-

124

walił – jak grypa śnień progresywnych – angina nicości realnej:

i nikt z nas nie powstał do życia, nie wrócił do prac swych sam,

zdalnie. Złociści i anemiczni, mogliśmy wyrzucić to sobie, jak-

byśmy byli miedziani, zeznając zawsze po Tobie. I ktoś, kto od-

kręcił zawory, dał pretekst dla – photostory. Ten, kto dał sygnał

witania, szedł w dłoń bez zeskanowania. Jak sprawnieśmy: zasz-

li do śmierci w międzyrzec między wersami z „portfelikami”: z

ciemnoty lśniącymi pomiędzyzdrojami; wwalili mnie, Panie, ku

Tobie w lśniącą Noc Zagłuszaną, Laskowo-Głuchy zmagnetyzm

szeleszczący krwią rano. Budziłem się w łóżku ospały w niewiel-

125

kim niezakrwawieniu, myśląc, dlaczego dumałem nocami o krwi,

przywidzeniu. I dochodziłem do wniosków, że czarna jucha dzie-

ciństwa, zwierzęca krew, może świńska: sparzyła trawę młodości

i zmieniła jej kształt: w wakacje na posterunku, w słoneczny, nie-

użyteczny, ubezpieczycielski fakt-żart. Spuścili mnie, Panie – ku

Tobie, lecz to dziś już tajemnica, co jak się w tym potoczyło: nik-

nąc na świetle księżyca. Sam wiele już nie pamiętam, czy obudzi-

łem się martwy, czy ożywiałem się mocnym zapachem: z wiosen-

nej nafty. Jesienią krótki czas zbiorów i zimą przejście potworów.

Przecieram szamponem smutku okno zmrożone w ogródku – wy-

*

ciągam żelami żalu kruszynkę złota z metalu.

Spuścili mnie, Panie – ku Tobie – lecz wiedz:

tęsknili też sami. Z tęsknoty walili się w twa-

rze: od-brotem: strasznymi - - - nie-drzwiami.  

4.10.2018