Autodafe 3 (1)

1

Z jakiego to materiału jest sukienka mojej studentki, której

imienia nie pamiętam? Czy wolno mi określać ją: Pasikow-

ską, skoro pisze licencjat, próbując desperacko nazwać: ro-

mantyczny pierwiastek Psów oraz: Psów II. Ostatniej krwi

Pasikowskiego? Oczywiście, że nie. Powinienem dociekać

długo, czy rozmawiam z Sandrą czy Weroniką – nawet jeś-

li UsosWeb nie publikuje w systemie żadnych zdjęć moich

słuchaczek. Jednak tego nie robię. Chciałbym uwierzyć, że

to niezaleczona depresja i stres: kontaktów międzyludzkich

prowadzą do tego, że ich imiona: ulatują mi z pamięci, gdy

2

po raz kolejny – przedstawiają mi się na oczach wszystkich.

Ale czy nie jest to blazowanie? Nienawidzę świata – studen-

ci świat kochają – są jego emisariuszami (młodzi mężczyźni)

lub emanacją (młode kobiety). Stąd nieuczciwa i spłaszczona

opinia o sobie samym, że nienawidzę studentów, gdy – kryję

w rzeczywistości w sobie do świata nienawiść – za: figową

przesłoną humanistycznego zaangażowania. Do świata, nie

do młodości, która jest jego częścią. Lecz przecież są miejsca,

w których się obejmujemy. Karolina lub Oliwia: chcąca pisać

o trzecim sezonie Miasteczka Twin Peaks. Kolejna dysertacja

3

o Wajdzie ciemnowłosej i (dam głowę, że) ciemnouczuciowej

Joanny – chociaż zamiast krążka z Piłatem i innymi wolałbym

widzieć w jej dłoniach kasetę z Trzecią częścią nocy. Pojmują

mnie czy całkiem gasną, gdy specjalnie dla nich skreślam por-

nograficzną zieleń zakładowej tablicy? Wiem – nie potrafiliby

poprawnie zapisać nazwiska „Gilles-Maizani” ani nawet „Bal-

lanche”, zapiszą jednak z łatwością: „Cierpię, jestem chory na

fenyloketonurię, mięso i ser, których nie wolno mi: spożywać,

popijam piwem, które mnie zwala na łóżko, marzę, śnię o was

wszystkich, ale nie czuję posępnej obecności diabła nad sobą”.

4

Z jakiego to typu karnacji wyrasta twarz Lubosza, który pisze

dla mnie psychobiografię późnego Norwida? „Dusza Lubosza

raduje się w Panu”, podśpiewuję, napotykając w jego krótkim

studium sugestię, że Orcio z Nie-Boskiej komedii jest prototy-

pem Johna Keatsa. Nie wiem: jeszcze wtedy jednego: Lubosz

jest liderem stonerrockowego zespołu „Ignu” i – rozdział o os-

tatnich miłościach Norwida stworzy dokładnie tak, jak śpiewa

swój Checkered Room: przepysznie. Być może jestem szczęśli-

wy, mając ich co środa przy sobie. Sandra, Lubosz, Karolina –

zrozumieliby, gdybym na ich oczach wypalił do siebie z pisto-

letu, dlatego wiedzą, że nigdy tego nie zrobię. Nie otworzę sa-

5

li czterdzieści cztery zakrwawiony, nieubrany – rozdygotany.

Nie wejdą do romantycznej gazowni, ale do niewielkiej klaso-

pracowni, w której brak projektora, rzutników, śmierci. Będą

przez dziewięćdziesiąt minut nieśmiertelni, spacerując po hu-

manistycznym Księstwie Warszawskim, spolszczonej – i laic-

kiej, ale przede wszystkim: autorskiej (sic!) wersji Królestwa

Niebieskiego. Best’n’Blessed – zaintonuje Lubosz, czując, że

odnalazł się w końcu we wnętrzu mojego najgorszego tomiku

wierszy, Jonestown z całą resztą seminarium – i że chyba jest

w stanie Jonestown naprawić. Uśmiechnę się: całkowicie bez-

*

krwawo, rozewrę usta: i przechylę

twarz z otamowaną błękitną krwią,

tak jakbym miał mówić „o nieba!”.

22.10.2018