Autodafe 3 (2)

Maćkowi Libichowi

6

Po trzydziestym pierwszym, trzydziestym drugim: roku życia

fiksacje nadwrażliwców takich, jak ja (płynnie) przechodzą w

swoją polarną kontrpostać (dlaczego nie mogę mówić: „rywal-

postać”?). Nie boję się już panicznie chorób duszy, ale – ciała.

Organizm zatruty kawą, piwem, lekką nadwagą wydaje mi się

tykającą piastą zdolną wytrzymać (góra) rok dojmującej pracy

wciąż przecież niecałkiem zósemkowanego koła rowerowego.

Co ja ze sobą zrobię? Chce mi się wymiotować w dłuższej niż

zwykle drodze na Woronicza. Na miękkich nogach dochodzę

do charakteryzatorni, wdrapuję się pod blue box z odłamkami

7

Bratnego w głowie, Bratnego, którego – i tak nie zdołam wyb-

ronić. A więc trzeba z niego złożyć wielką ponowoczesną ofia-

rę lipie czarnoleskiej? Nie wierzyłem w to, póki nie usłyszałem

śmiechu Joanny Siedleckiej na pytanie redaktora wydania: czy

był „polskim Hemingwayem”? No na litość boską – naprawdę,

czy wyłącznie ja: jeden w tym kraju czytam Rok w trumnie jak

Brudne ręce Jean-Paul Sartre’a? Czy naprawdę wszystkim bez

wyjątku Polakom Brudne ręce kojarzą się jedynie: z Brudnymi

czynami Marka Hłaski? A nawołują tak, jakby: nawoływali się:

nazwajem, niech przyjdzie jakiś młody, zrobi z nami porządek,

8

wzburzy taflę lustracji i ocuci lwią część naszych pisarzy – któ-

rych potopiliśmy za czasów mrocznych dni jak – koty wściekłe

w worku. Chciałbym, aby mnie ktoś owinął w ręcznik. Zwłasz-

cza wówczas, gdy nasila się moja kancerofobia, zaś: Atlantyda

zwierzęca stojąca przede mną woła – niezwłocznie o wysłucha-

nie. Chciałbym, aby mnie ktoś pocałował, niechaj nie będzie to

jednak żaden z młodych redaktorów „Kuźnicy”. To – że pragnę

się wznieść nad przyziemny poziom zoilów i klakierów, niechaj

nie oznacza, że chciałbym ujrzeć na własne oczy: Czułość czter-

dziestodwuletniego Mieczysława Jastruna albo też: Podniecenie

9

czterdziestopięcioletniego Pawła Maksymiliana Hoffmana. „Nie

złamie nóżki kózka, nie złamie nóżki kózka”, powtarzałem sobie

w bezprzedmiotowym uniesieniu przed :czynnym dystrybutorem

wody na parterze Filmoteki Narodowej, znów było mi niedobrze,

gdy podszedł do mnie Krzysztof Koehler, dziękując, że brałem w

obronę, właściwie jako jedyny, właśnie Romana Bratnego – „Par-

tyzant prawdy to tom-klucz w-głąb Ciebie”, mogłem mu odpowie-

dzieć, lecz pamiętałem „Pegaza” i jego protekcjonalność w stosun-

ku do Conrada, również w stosunku do mnie: w studiu przykrytym

śniegiem, od-morza-do-morza-obrusem. Mam przeszywające mnie

10

aż do trzewi poczucie, że Zdzisław Najder umiera. Jezu, czuję – po

prostu czuję jego śmierć, nawet gdy biorę płatek chipsa w palce – i

wkładam go w usta nadsłowem „amen” do przodu. Myślę o raku, o

tym, czy inozynian dysodowy szybciej niż glutaminian sodu popro-

wadzi mnie w rozdzielone ramiona gastroskopii. Świetlista – Joasia

Skolik stojąca na mrozie: przed Kościołem św. Karola Boromeusza

z kwiatami, których rodzaju nie pamiętam. Po:grzeb Haliny Carroll-

-Najder (jak cudownie przetłumaczyła Tajfun): i Zlał mi się nędzne-

mu jej mąż na Wózku inwalidzkim z Mężczyzną z siedemdziesiątej

minuty Obywatela poety. „Zamieszałem w każdym razie – zgasiłem

*

światło w knajpie i teraz niech się biją po mordzie,

ja sobie idę na spacer”. Po dwudziestu latach zapa-

liłem te same światła. I skamieniały: osunąłem się.

1.11.2018