Autodafe 3 (6)

Silniejszym niż śmierć

26

Może to nie na miejscu, ale: gdy widzę dokument Wolfganga

Merkela, Ted Hughes silniejszy niż śmierć, myślę – o polskiej

na niego, możliwej odpowiedzi, przykładowo, bo czemu właś-

nie nie on: Tadeusz Olszewski silniejszy niż śmierć, bądź – nie

ona: Aneta Kolańczyk silniejsza niż śmierć. Poezja: życzeniem

dobrego życia, mawiali drzewiej ludzie: mądrzejsi ode mnie o

niebo, lecz do dziś po ich słowach nie wzeszło – ni jedno drze-

wo. Jak to w ogóle możliwe? Co w tej patowej sytuacji gorsze:

pytać o bezproduktywność dobra, czy wykorzystywać peryfra-

zy tak stylowe, jak „silniejszy niż śmierć” – ironicznie? Robię

27

naprawdę wszystko, aby poemat mojego życia nie stał się rejo-

nem frenetycznej, estetycznej zemsty. I po dziś dzień – miałem

nieludzkie szczęście. Bogini przeznaczenia chcąca doręczyć mi

bezdymną broń czarnoprochową – za każdym razem dostawała

okresu, zbliżając się do mnie i zapadała pod ziemię, ażeby skrę-

pować zakłopotanego galernika: krew. Jakiego mnie lubisz naj-

bardziej, Aneto Kolańczyk? Tego, który odchodzi od kompute-

ra, bo musi się nieustannie sprawdzać ciśnieniomierzem czy te-

go, który jest jednocześnie – redaktorem wierszy Czechowicza,

Rumla, Krahelskiej, Łańcuckiego – i zrzucającym ubrania, ano-

28

nimowym komediantem dyskretnie skamerowanym: od pasa w

dół z serwisu Xtube? Wielki mi zaraz dramat, że: w twórczości

nie trafiłem na swoje happy hours. Gorsze jest to, że spotkałem

Was: dwójkę przepięknych terierów czy – nawet – anatolianów

z samego serca europejskiej niszy ekologicznej, będąc psem ra-

sy fanat – ze skazą z rasy schizofren. Czy gdy odejdę, ktoś wy-

tatuuje sobie moją twarz na pośladku oraz spocznie powolutku

w skupieniu: w przepełnionej sali: Waszych prezentacji? Albo

na odwrót, nie bójmy się zmian: czy gdy odejdę, ktoś wytatuu-

je mi Wasze twarze na moich martwych piersiach i siądzie ok-

29

raczkiem na moim puchowym brzuchu, recytując wiersze z In

tenebris i z Owocu tarniny na przemian? Zło to ja – i abym za-

czął mówić, musi zapaść ten zmrok, który nie – zapada, winna

zagasnąć ta gwiazda, która nie – zagasa, spalić się żywcem ten  

człowiek, który się nie narodzi, w tym: oto tu: wszechsamocho-

dzie, który się nigdy nie znajdzie – w żadnej: fabryce, odlewni.

Może to nie na miejscu, ale kiedy widzę dokument Wolfganga

Merkela, Ted Hughes silniejszy niż śmierć, myślę o tym, że mi-

łość do literatury widać w układzie rąk. To balet: jest w nim – i

prawda Antonia Cornazzano – i delikatna,  niewierutna: bzdura

   

30

Machmuda Esambajewa. Sami widzicie, jak dobrą decyzję pod-

jęliście, kochany Tadeuszu, droga Aneto. Nie da się strugać am-

basadorstwa smaku bez kofeiny dyplomacji, a nawet – bądźmy

politycznie niepoprawni – benzoesanu kilku retorycznych i nad-

retorycznych zagrywek. To, co po mnie zostanie (wiem, że sam

jad pustosłowia), nie będzie przedmiotem logoterapii, nie da się

przewędrować Tatr polskiej literatury na potłuczonych tarczach

miejskiego zegara – w brudnych, ceperskich klapkach wełnistej

chcicy, zajeżdżając konie i wywracając bryczki okiem: do dołu.

Człowieczkiem jestem, w przestrzelone serce – sennego jeziora

         * 

spada rozrusznik, lecz

i tak całkiem powleka

go, ją, ich, ją, go cisza.

               

                                                                     16.12.2018