Autodafe 3 (8)

Aleksandrze Horeckiej

36

Czy „Home & You” znajduje się na drugim – ostatnim piętrze

Warszawy Wileńskiej? I czy jest prawdą, że wyżej już jedynie

niebo? Pozwoliłabyś? Patriotyczna karta tarota, bardzo proszę.

Jeżeli się odwraca, naczynie na jajka, koszyk na pieczywo bio-

rą się za dłonie, tworząc nierozerwalny krąg: dumne, że w nat-

chnieniu chwili stały się bezgraniczne. Czy „Bershka” schowa-

ła się przed nami w praindoeuropejskim cieniu, czy w neołaciń-

skim obszarze językowym: ucztuje, kawałkując przedpotrawy?

Czy profesor astronomii może być nacjonalistą? Czy nie ma a-

teizmu, szowinizmu, cnotliwości, religijności, pacyfizmu – niż-

37

szej bądź wyższej temperatury uczynków, zaangażowania, pro-

zelityzmu, acedii, nierozwiązywalnych problemów etycznych i

pedagogicznych – i jest jedynie pustka: jak w umyśle wytrawio-

nym – nie dość, że samą depresją, to jeszcze – intelektualną nie-

pełnosprawnością? I wszyscy, którzyście chcieli mną: manipulo-

wać, idźcie do domu, już jestem: zmanipulowany, martwy, zago-

towany i zaparzony aż do progu spieczenia w gęstym kiślu mani-

pulacji. Rozsypałem w korytku własnej śmiertelności – kasztany

czasu. Boże straszny, jak potwornie cuchną, chociaż z dwudzies-

tu siedmiu zostało ich tylko pięć. Nerwowo czytam „Collectanea

38

Theologica”, ażeby nie dać nikomu do zrozumienia, że: kasztany

się ruszają, a więc spotniawszy – wcale nie okryły się: chłodnym

wiatrem. Czy młody doktor orientalistyki może dzień po dniu sła-

wić ekoterroryzm, znalazłszy zimą na rzece wymrożoną petycję?

Czy w ogóle na rozgrzaną od siermiężnego, amatorskiego: speku-

lowania ziemię może spaść chociaż gram śniegu optymizmu poz-

nawczego, czy można by liczyć chociaż na szadź pogodnego cha-

łupnictwa? Myślę, że filologia to upadek dwunastu, góra trzynas-

tu zasilaczy z dużej, kilkunastometrowej wysokości. Podobnie fi-

lolog, weteran niewielkich tragedii: sprawiający kłopoty, lecz nie

39

gigantyczne, oburęczny, lecz nie bufiasty; na pierwszy rzut oka –

imponująco podbiegunowy, lecz gdy emocje opadną: swoiście ca-

sualowy korepetytor: w domu ortodoksyjnych Żydów: wykrzywia

się, poprawiając skarpetkę, z której wybuchają rozmaite sekretniki

tkaniny, mikrotajemnica po mikrotajemnicy. Taki bezmyślny – ta-

ki niezdrowo rozbudzony paparazzi: najlepiej jednego autora i jed-

nego tekstu, tnący kilkoma strumieniami wody naraz pokaźną, nie-

naturalnie zbitą i utwardzoną metodologię. Gdybym wyraził swoje

doświadczenie po francusku, byłbym nikim. Gdybym wyraził swo-

je doświadczenie po niemiecku, byłbym nikim. Jeżelibym wyrażał

40

swoje doświadczenie po angielsku, odkrzyknęliby co najwyżej (na

odczepne): Samsel’s poetry at its finest. Wyrażam swoje doświad-

czenie po polsku – i jestem w piekle. Zaprawdę – jestem w piekle.

Piszę tak, jakbym notował zapiski kurojebcy, a jednak – wciąż po-

zostają one rozprawą. Doskonale wiem, nie musisz mnie pouczać.

To wielki cud polszczyzny, wyłącznie: polszczyzny: Pan Tadeusz

po udarze, a jednak w karakułach. Klatka piersiowa w kolorze pra-

sowanego złota śpi na spalatalizowanym, zjabłkonkowanym łóżku,

wolna i nieobturowana – i czy nie ma empatii? Nie, nie ma empatii;

i czy nie ma miłości? Nie, nie ma miłości; i czy nie ma udręczenia?

*

Nie, nie ma udręczenia.

15.01.2019