Autodafe 3 (18)

Piotrowi Mitznerowi

86

Daremne żale – próżny trud – mam w sobie wielki organizmalny

cień, z którego nie mogę porodzić niczego: dostatecznie żywego.

Franciszek Mirandola targany wiatrem, próbując mnie wyminąć:

nabija się na moją głowę, palce u rąk i u stóp, stając się: jedynie:

rośliną prawdopodobną, półprotistem. Ochej mój mizerny, ochej

mój zagaszony: jedno nieodpowiedzialne: charknięcie z cukierni,

a już trufla zamienia się w truchło, gdzie plęgnie się ucho, a mia-

ło stanąć ufo. Daremne żale – próżny trud, bo: wyszczekane, lite-

rackie cwaniactwo już szykuje prafootwork na koronę klockową,

w której zakląłem swą duszę. Te śliczne nibynóżki w usmażonej

87

wtóroustej gołocie literatury, które przyjęły za dobrą monetę sta-

ry, sylwestrowy przesąd, że stąpają po utajonych, jednak preprąt-

kujących już brylantach – wymyślą i opracują psychoterapię: dla

narodów, głęboko w to wierzą. Zobaczymy w końcu – na własne

oczy i smażoną polędwicę lata, i parującą genidentyczność, którą

omyłkowo całe wieki, wierni humanistycznym geografiom, nazy-

waliśmy Jerozolimą słoneczną. Daremne żale – próżny trud – nie

zakwitniemy. Czym? Paryżem naszej otyłości? Brugią cukrzycy?

Casablanką stresu pourazowego? Mamma Mią roztańczonych sy-

nów i córek, których przemocą zrzucimy w superbezdzietny sen?

88

Daremne żale – próżny trud – mam w sobie wielkie organizmalne

uniwersale, które usycha i obrasta tłuszczem, rojąc sobie – że: nie-

przerwanie  cechuje je wytworna i całokrystaliczna samożywność.

Ażeby nie popaść w posępny nastrój – ażeby nie popaść w śmierć,

uważam, że mam w sobie: przerębel – Przerębel – nie schorowaną

wartość absolutną i że wyjdzie kiedyś z niego: Jezus Chrystus: zja-

wiony pod postacią, której nie sposób: tym razem w ogóle się spo-

dziewać. W globalnym syrenim Betlejem pić będziemy: dni, noce:

wpierw po dionizyjsku, potem po disneyowsku – machać do egzo-

księżyca gąbką lub koralowcem, śmiać się z dewockich śmigusów

89

złamanych w lustrze wody. Daremne żale – próżny trud – i musiał-

bym być szalony, by po tym wszystkim, co napisałem: w Autodafe,

nazwać siebie Dominikiem Savio poezji polskiej – a jednak jestem

nim: szalejącym i obłąkanym, niepochwytnym, utkanym z pajęczy-  

ny i niemogącym się zdecydować, czy iść drogą świętego Tarsycju-

sza romantycznej tradycji literackiej czy drogą tajemniczego dziec-

ka E.T.A. Hoffmanna. Dominik Savio. Niewielkie pęknięcie nieuś-

rodkowane zaczepem „Dominik Savio”, jedno nietypowo, mało za-

bawnie migające światełko, a już alkowa alkoholowa: rozgnieciona

pod naporem alkowy alkocholowej: wytryskująca litera „c” robi mi

90

dziurę w piersiach wielkości góry Karmel. Piotr Kien: z Canettiego

spowiada Timofieja Pnina: z Nabokova: i poucza go, mówiąc: „Da-

remne żale – próżny trud, bezsilne złorzeczenia – tryb oznajmujący,

drogi Tymku, to nie Synaj w Appalachach, lecz nasze bezpośrednie

sąsiedztwo – potworne bóle głowy ciągnące się i całymi miesiącami

po nieprofesjonalnym przeszczepie włosów, Katarzyna Skorupa: ca-

łująca się w szatni z Paolą Egonu i Damian Rzeszowski – zabijający

swoją rodzinę na wyspie Jersey”. Á propos takich – jak Rzeszowski.

Lubię wspominać swoje niekrwawe zwycięstwa nad tymi – których

kochałem. Mindhurting (prepodnaja) z miejsca zmienia się w heart-

*

hurting (pre:podobna-

ja) i rozrywa mi piersi.

17-18.03.2019