Na Wstrząśniętej

A jeżeli nie pozostawiłeś mi już niczego więcej

i przybiegłem na marne do pokoju, w którym

mieszkałeś, i wyjdę z niego z pustymi rękami

w upalno-mroźne powietrze pełne tlenu i kości.  

A jeżeli nie chciałeś mi niczego pozostawiać,

co więcej, zwiesiłeś sznur na klamce, by dać

mi coś do zrozumienia. Lecz, błagam, jak Cię

zrozumieć? Mam wieszać Ciebie, najdroższy,

Twój portret w sobie, Twoją w sobie katedrę

czy siebie na Twoim obrazie, swój podest,

po którym Twój trucht? Jesteśmy bowiem

w ciemnym akowskim lesie, żywimy się

na Wstrząśniętej – planecie przerzuconej 

nad antenami Dantego. Twarz wciągnięta

głęboko pod którąś linijkę wiersza bębni

rymkiem: rokoko. Spada nam w głowy li-

totą, krzewieńcem, pogłowiem, pozłotą.

Co zdziałam ja, jeżeli nie zostawiłeś mi

ani cienia rzeczy? Laska Czesława Miło-

sza. Wpierw była pojedynczością. Zosta-

ła porwana przez kosmos. Ale wróciła na

ziemię. Wróciła niejedna, najdroższy. W

tym cała nieziemska zawiłość. Kontrolo-

wana, bezzębna. Fantastyczna drzazga.

Wróciła poetyckie.

Wróciły poetycka.

26.06.2016

Do wioski

Tobie, Warszawo, łachmaniarko niebios

ten ciężar, który złamał mniejsze miasta

i sproszkował wsie. Tobie, Teatrze Pow-

szechny, zapalenie sercowego mięśnia,   

które zabija aktora, kaleczy reżyserów.

Nie myśl niemądrze, że rzucam na Cie-

bie klątwę. Ja, nadpobudliwy neurotyk

w jednej z sal warszawskiej polonistyki

z semteksem śpiewających kolokwiów.

Tak mnie sobie wyobraziłaś, Warszawo.

Nieprawdaż? Młody Herbert zwiedzają-

cy krainę pieczonych gołąbków z anty-

depresantem w kieszeni spodni. Parzą

się ze sobą parzyści na Chmielnej, pa-

rzyste na Kapitulnej. Buduje się ramię

miasta z gwiezdnej wojny ulicy. Dziś

wieczór szlufka jutra, perełka asynde-

tonu do wypicia na sen. Kobieta czyta

list, dziewczyna śpi przy stole. Talerz

w balowej sukni krąży od wioski do 

wioski.

20.06.2016