Reboot

Jerzemu Beniaminowi Zimnemu

 1

Spójrz tylko, książka Żeromskiego w krajalnicy.

Zatrzęsienie obrazów, wiatr od morza: sznurecz-

ki napowietrznego bekonu, którym zawijam chu-

de dłonie śledczych. Reboot. Współczesnopolski

wariant legendy o wielkim inkwizytorze. Rzućże

 2

jedynie okiem, bilet na wieczór autorski Eleanor

Catton w koksowniku. Sprostowane zdanie, roz-

winięte, gramatyczne prącie należące do jakiejś

niewidocznej, ponadjęzykowej istoty. Ufny, nie-

seksualny Teatrzyk „Zielona Gęś” gwałcony pa-

3

pierowym Teatrem Kamishibai. Nuże tutaj, raz

i raz, rozpięta koszulka Brygidki Szymborskiej,

dziewczyny wypełnionej szczęściem (Wisława

w tutejszych basenach znaczy „sławiona przez

śmierć”) – poszarpana przez mroczny, niedosu-

4

nięty podajnik. Zerknij, choćby i samym ukrad-

kiem: między dwoma kosami postawionymi na

sztorc, między dwoma parami nożyc dźwignio-

wych wzniesionymi po szpic Krzysztof Kamil

Baczyński, shi tzu całej polskiej poezji XX wie-

ku – ogląda własne pośladki w skorodowanym,

5

pozbawionym poleru i po prostu – nieczystym

lustrze wojny. Spójrz tylko, Sienkiewicz z mło-

tkiem w piersiach: niecałkiem rozwiązywalne,

herbowe równanie serca, światła włączone od

razu na wypadek mgły. Reymont w blenderze,

6<

blender w katedrze, Reymont w katedrze. Oto

i moja odpowiedź na pytanie, gdzie, pisarzu –

 >6

był Bóg.

31.01.2018

Wszystko mnie rani

1

Niech zaśnie schorowany pitbull naszych trosk.

W sugestywnym, noworocznym stylu młodziu-

tki Patryk Vega pisze list do starej, źle przecho-

wywanej tęczy Elizabeth Bishop. Stiuk, stiuk –

2

– klap, klap. Botoksowa zanęta – rozdziawia się

w eksplodujący kolorami wszystkich wszechnic

ukwiał. I cyt, cyt, jak chleb w jajku, chleb w jaj-

ku: mówię swoim wieczorowym studentom o li-

3

stach Vega – Bishop z lat 2007-2016. Cóż, skra-

jam im niezły historycznoliteracki suflet – wiem,

moja nagroda w niebie – uśmiech pełny witamin,

cichy płacz garstki świrów na końcu arcysalonu.

4

Niech zaśnie schorowany pitbull naszych trosk.

Niech odpocznie chuj wetknięty siłą w mrowis-

ko. Tak, chuj. Skazujecie mnie na przerysowa-

nie. Zamiast słonecznej tarczy kulka dzikiego

5

pieprzu. Zamiast dzwoniących karawan tektu-

rowy fortepian z papierowym pedałem-naraz-

samolocikiem. Klawiszowy zwierzak dla wszy-

stkich naszych odrętwień. Relegowani, burżua-

6

zyjni profesorowie tańczą w pobitych drzwiach

letnisk. Patrzę w ich łysiny oparty półdupkiem

o mury będące granicą religii, wiar ludzkich, a-

teizmu. Z rozpadającej się księgi wypada lśnią-

7 ½

cy kadr z filmów Roba Zombiego. Dziekan py-

ta mnie cicho, czy jestem chrystianożercą. Od-

powiadam, że tworzę poprzez chrześcijaństwo

7 ½

wiersze dla postchrześcijan, postchrześcijański

gen trutnia z genu robotnicy (jesienna obniżka,

zimowa przecena) i wszystko mnie rani, agonia.

29.01.2018

W sprawie początku

Gdy myślę, ojczyzna, w głowie – dudni mi śmierć.

Przed oczami staje widmo natryskowego opalania

Polaków płomieniami żywego ognia. Cały ja: z la-

kierem najdotkliwszych myśli (we włosach), z że-

lem naturalizmu etycznego – skradzionego którejś

deszczowej nocy z samego dna narodowego kufra

kosmetyków. Zresztą – czy nie tak postrzegaliście

literaturę? Ach, sobie mam równie wiele do zarzu-

cenia. Po pierwsze, kiedy pisałem, przenosiłem się

myślami do literackiego Colorado Springs. Po dru-

gie, tworzenie literatury podziemnej stanowiło dla

mnie nie czarny rynek chleba, lecz – czarny rynek

błyszczyku. Po trzecie, zafascynowany Proustem

i teologią naraz – uznawałem świat za Passé Com-

posé wieczności, siebie zaś za Passé Composé pol-

skiej mowy: ogromne, literackie, napółpowietrzne

gniazdo. Gdy myślę więc, ojczyzna, myślę o sobie    

samym, do czego przywiódł mnie Schelling skute-

czniej niż Heidegger, bo zrobił to wszystko – trze-

wikiem, zwykłym trzewikiem w pierś wbitym, nie

butami van Gogha. Dążę do mistrzostwa w mono-

logu lirycznym – słyszałem dzwony z kościołów,

lecz usłyszałem też dancing w literackim grobow-

cu. Cóż, liść upodobania przerwiesz dwoma pal-

cami, podobnie jak liść lipy, tak jak liść jesionu.

Gdy myślę, ojczyzna, myślę więc „ja” i myślę –

„wyłącznie moja śmierć”: drogeria późnych pro-

jektów „Przerwana Bandamka Życia”. Gatunek-

-strzykawka. Pierwsza z brzegu sonata:

raz użyta – ląduje w mrocznym koszu.

9.01.2018