Wszystko mnie rani

1

Niech zaśnie schorowany pitbull naszych trosk.

W sugestywnym, noworocznym stylu młodziu-

tki Patryk Vega pisze list do starej, źle przecho-

wywanej tęczy Elizabeth Bishop. Stiuk, stiuk –

2

– klap, klap. Botoksowa zanęta – rozdziawia się

w eksplodujący kolorami wszystkich wszechnic

ukwiał. I cyt, cyt, jak chleb w jajku, chleb w jaj-

ku: mówię swoim wieczorowym studentom o li-

3

stach Vega – Bishop z lat 2007-2016. Cóż, skra-

jam im niezły historycznoliteracki suflet – wiem,

moja nagroda w niebie – uśmiech pełny witamin,

cichy płacz garstki świrów na końcu arcysalonu.

4

Niech zaśnie schorowany pitbull naszych trosk.

Niech odpocznie chuj wetknięty siłą w mrowis-

ko. Tak, chuj. Skazujecie mnie na przerysowa-

nie. Zamiast słonecznej tarczy kulka dzikiego

5

pieprzu. Zamiast dzwoniących karawan tektu-

rowy fortepian z papierowym pedałem-naraz-

samolocikiem. Klawiszowy zwierzak dla wszy-

stkich naszych odrętwień. Relegowani, burżua-

6

zyjni profesorowie tańczą w pobitych drzwiach

letnisk. Patrzę w ich łysiny oparty półdupkiem

o mury będące granicą religii, wiar ludzkich, a-

teizmu. Z rozpadającej się księgi wypada lśnią-

7 ½

cy kadr z filmów Roba Zombiego. Dziekan py-

ta mnie cicho, czy jestem chrystianożercą. Od-

powiadam, że tworzę poprzez chrześcijaństwo

7 ½

wiersze dla postchrześcijan, postchrześcijański

gen trutnia z genu robotnicy (jesienna obniżka,

zimowa przecena) i wszystko mnie rani, agonia.

29.01.2018