W sprawie początku

Gdy myślę, ojczyzna, w głowie – dudni mi śmierć.

Przed oczami staje widmo natryskowego opalania

Polaków płomieniami żywego ognia. Cały ja: z la-

kierem najdotkliwszych myśli (we włosach), z że-

lem naturalizmu etycznego – skradzionego którejś

deszczowej nocy z samego dna narodowego kufra

kosmetyków. Zresztą – czy nie tak postrzegaliście

literaturę? Ach, sobie mam równie wiele do zarzu-

cenia. Po pierwsze, kiedy pisałem, przenosiłem się

myślami do literackiego Colorado Springs. Po dru-

gie, tworzenie literatury podziemnej stanowiło dla

mnie nie czarny rynek chleba, lecz – czarny rynek

błyszczyku. Po trzecie, zafascynowany Proustem

i teologią naraz – uznawałem świat za Passé Com-

posé wieczności, siebie zaś za Passé Composé pol-

skiej mowy: ogromne, literackie, napółpowietrzne

gniazdo. Gdy myślę więc, ojczyzna, myślę o sobie    

samym, do czego przywiódł mnie Schelling skute-

czniej niż Heidegger, bo zrobił to wszystko – trze-

wikiem, zwykłym trzewikiem w pierś wbitym, nie

butami van Gogha. Dążę do mistrzostwa w mono-

logu lirycznym – słyszałem dzwony z kościołów,

lecz usłyszałem też dancing w literackim grobow-

cu. Cóż, liść upodobania przerwiesz dwoma pal-

cami, podobnie jak liść lipy, tak jak liść jesionu.

Gdy myślę, ojczyzna, myślę więc „ja” i myślę –

„wyłącznie moja śmierć”: drogeria późnych pro-

jektów „Przerwana Bandamka Życia”. Gatunek-

-strzykawka. Pierwsza z brzegu sonata:

raz użyta – ląduje w mrocznym koszu.

9.01.2018