Przedostatni flakonik nasion nieobumarłych

1

Smutna jest moja dusza. Aby dodać sobie

otuchy, emigruję, chociaż tak czy inaczej

nieustannie dociekam, nieważne, czy czy-

tam Schillera czy jak stary pies – zbity na

kamień po okrągłym dniu pracy – włączę

na chwilę Planetę małp. Smutna est moja

dusza.

2

Smutna jest moja dusza. Kilka razy pyta-

łem już siebie, czy Apollin był socjopatą.

Cóż, w sferze retoryki – to tylko tandetne

klepanie w klawisze nieprawidłowo prze-

chylonego fortepianu i deptanie po łapce

stukniętego zwierzątka. Smutna est moja

dusza.

3

Smutna jest moja dusza. Wprzódy – marz-

nę a nie goreję. Zatym – wyrasta i prostuje

się nade mną sama Konstancja Asnyk: sub-

telność jest niepowszednią odmianą bojaź-

liwości. Maszynka do strzyżenia świata za-

cina się na moim tomiku. Smutna est moja  

dusza.

4

Smutna jest moja dusza. Wydaje mi się, że

między piersią doktorantki a piersią Emmy

Bovary zasnęła zmęczona osmia o owłosio-

nym ciele. Zastałem naturę drewnianą, zos-

tawię murowaną. Gałązka nawozu w przed- 
wieczornym ognisku – pisk, blask, wrzask:

                                smutna jest moja dusza 
                                aż do śmierci.

28.12.2017