Wrażenie: ginę w kosmosie

1

Zgubiłem dzwoneczek. Nie mam, czym przywoływać

moich studentów. Pierzchają jak ptaki, pozostawiając

mnie na wyślizganym od krwi Krzyżanowskiego par-

kiecie. Do cholery, i czemu nie wybijałeś tych desek,

kiedy był na to czas – krzyczę do zdezorientowanego

przyjaciela, który poprzedniej nocy pocałował mnie

w usta, czytając dwie księgi stepu – prawie że naraz:

obraz pod obraz.

2

Zgubiłem kwiatuszek. Nie wiem, jak wprowadzić ich

w dorosłość za pomocą kaprawych wektorów. Podło-

ga Krzyżanowskiego – nagrzewa się od młodzieńczej

gorączki i jeszcze nie rozstrzygniemy – wszystko eks-

ploduje? Pogubiłem dzwoneczek, a co jest tu chyba –

najgorsze, chyba – najżałośniejsze, pogubiłem z kwia-

tuszkiem, który był symbolem: czytelności ich losów.

3

Na parkiecie Krzyżanowskiego dzwoneczek wybiłby

otwór, mały, przysieczny otworek, przez który to dla

kwiatuszka płynęłoby nowe powietrze, tlen czystszy

niż tlen ich depresji, niż azot przygnębienia. Ale zgu-

biłem dzwoneczek, no i zgubiłem kwiatuszek. Stude-

nci, których straciłem, wołają mnie wieczorami z po-

larnych odległości. Historie krótkie jak mgnienie (tak,

                *

patrzę na ich cierpienie). Historie czarnych trąbek,

paroksyzm z perypetii poplątanych ze sobą na mo-

rzach białego cierpienia.  

4

Zdaje mi się, że patrzę, naprawdę wiernie, na dzieje

białego cierpienia przez ustnik czarnej trąbki. Lizak

pseudonimu Eleuter, a nawet cukierek ziołowy daw-

nej fascynacji fowizmem: wszystko wylądowało co

do sztuki pod wydmami archiwum, na podmokłym

gruncie nieschnącej rosy ognia. Miękka rana czasu.

Wrażenie: ginę w kosmosie. Może i tysiące mil od

                *

literackiego Colorado Springs wy-

jmuję z ust umierającej studentki

kulę dyskotekową, 
kulę dyskotekową.

21-22.12.2017