Autodafe (2)

6

Jeszcze jedno. Byłbym błaznem niewartym najmniej-

szej uwagi z Waszej strony, gdybym utrzymywał, że

muszę wypracować ostateczne pożegnanie z czytelni-

kiem. Wiem. Zaczęła się wojna. Poeci piękni jak anio-

łowie gniotą Wasze tułowia, rozcierają po ziemiach

świata Wasze bujne, stalowe ogony. Śmiem jednak

twierdzić, że nie chcą Was całych, tym samym chcą

Was niecałych: chcą Waszych serc i umysłów, kło-

potliwą resztę zostawiając lekarzom lub partnerom,

trenerom albo rehabilitantom. Pod względem troski

7

o to, co nie podlega rozwojowi, poeta jest wprost nie-

możliwy. Istne dziecko, to podglądające Was ustawi-

cznie w lusterku samochodowym swojej wyobraźni.

Literackiej tuptaninie nie ma końca. Zjawiają się Bóg

i szatan, definicja literatury i pojęcie pokera. Mieszają

się ze sobą. Gra w kółko i krzyżyk, ani się obejrzysz,

kończy się bitwą o koło i o krzyż. Puklerz astronomi-

cznej wiosny miażdży kruchą jak lód tarkę lutego. Fa-

ust nasz, wzmocniony kratami Chrystusa. Fałszt – ich.

Ktoś stawia szklankę parującej herbaty, a ktoś zacina

8

cielę nożem aż po dzwonek tej szklanki, aż szklanka

wydzwania faustówkę, idealny ton, bardzo rzadko sły-

szany, na który nęcić można – awangardy ciemności,

którego nie słyszy pospólstwo zebrane przypadkiem

wśród mroków. Faustówka i falsetianka: alt ponad

światem prawdy. Dmuchawce ideologii tak bardzo,

bardzo ciężkie, że rozdmuchuje je wietrzyk gnomy

i aforyzmu, pierwszy kapuśniaczek pozytywnego

myślenia. Piszę te słowa w rozpaczy, rozbity Two-

im uśmiechem, blockbusterem beztroski, na który

9

nie wolno, nie wolno mi odpowiadać. Poeci piękni

jak aniołowie i czytelnicy brzydcy jak sam diabeł.

Walka o balkon umysłu, gdy zgruzowali czytelnie.

O mikser kielichowy, zanim zmiażdży go czytnik

osadzony w kurtynie. Jestem zrozpaczony, tak sa-

mo ustalony w masturbacji, która mnie uspokaja,

jak i w literaturze, która mnie uradykalnia. Fantazy

na stronie świata, układający się na wyspach zak-

ładu pracy, aby przez własną rozkosz odkryć losy  

zaginionej łodzi. Tej, która dopływała do miasta

10

dopingu. Z której wypływałeś, wiedząc, że teraz

z wagonem narkotyków, inhibitorów, umysłową

jednością dotrzesz do czytelnika. Zaprawdę, gor-

szący byłby to obraz – baran przeganiający stado

owiec uchodzących w strachu. Czytelnika z pań-

stwa należy wygnać? Ktoś musi sformułować a-

dekwatne, emancypujące nas wszystkich raz na

zawsze – pożegnanie? Dobrze, no niech to będzie

pożegnanie artystów z losem – myślałem. Niech

umierają we dnie smutku, opuszczeni jak zam-

*

czysko. Błędny i drżący, rozhuśtany

refleks w oku ssaka, którego przerośli.

31.10.2016

Autodafe (1)

1

Mam aksamitne rękawiczki, wyobraź sobie, proszę.

Mam perłowe nausznice. Zdaję sobie sprawę z wie-

loznaczności siebie. Całe lata, dziesiątki lat chowa-

ny w piwnicach Herbertów nabrałem w siebie doś-

wiadczenia, doświadczenia ich ciemności. Charles

Hermert? Może i Karol Hermert, jeżeli się uprzesz.

Na brudnej i owłosionej ścianie dzieciństwa krzyż,

lecz i Herbert miał w sobie Hermerta głębin. Nosił

rękawiczki takie jak moje i preparował nausznice

takie jak moje, i tak jak i ja dziś na dalekich Dzie-

2

wicczyznach przeżył zachód niejednego wieczoru

wiary literackiej. Ale do mnie, o mnie. Rzekłbym,

Hamlet. Hamlet Samsel. Samsel to taki wąż Ham-

leta, Samsel to taki syk Hamleta, którego ludzkie

spółgłoski zastąpił dwukrotnie sybilant. Gram na

świat i gram na siebie. Między wiekiem dwudzie-

stym a dwudziestym pierwszym ja. Zdaję sprawę

z kombajnowości siebie, nazywając to wieloznacz-

nością świata. Zdaję sprawę z artezyjskości ziemi,

po której stąpam i starannie ukrywam pod nią fakt,

3

że jestem Zwrotnikiem Tartuffe’a, nie zaś Zwrotni-

kiem Bluetootha, za którego uchodzę w literackim

świateczku. Z Bluetootha złożyłem ofiarę kilku już

Tartuffe’om. Istny Ablaham, Ablueham – myślę o

sobie wieczorami, złamawszy posiniaczone palce

na krwawym stołku podołka – kamieniec mojego

ciała, dezabil mojego serca. Ale, ale nie byłoby to

w najmniejszym stopniu warte Twojej uwagi, gdy-

by nie działało w obydwie strony. Mam jasne wło-

sy i wiem, jak zmieniają swój kolor, gdy poplamić

4

je krwią. Pisałem dzienniki wylotów. Kto mnie wy-

uczał do tego? Kto wmawiał, że Sprawę trzeba zda-

wać, że Sprawa jest Spartą, że kogoś interesuje nasz

raport, że nawet Tartuffe, któremu służę, ma raport,

który chce zdać. Wyobraź sobie proszę, że nie mam

aksamitnych rękawiczek, nausznic perłowych, nawet

koszul ni z Perłobudowy, ni z Petrobudowy nie mam.

Mam koszulę „Wólczanki”, a to czterdziestka dwójka,

w pokoju czterdzieści jeden zapisuję ten werset, odpi-

nając skórę, skórę Konrada od płaszcza, zsuwając skó-

5

rę ze spodni powolnym, mozolnym ruchem, któremu

nie daję zwariować. Nie, nie jestem klerykiem z Wa-

dowic, nie jestem Waszą nadzieją. Rozmawiam z Jo-

anną Mueller o tkance ciągniętej z rąk, o worku naro-

dowej, o worku literackiej, o worku pielgrzymskiej

tkanki, która rozsadziła Mickiewiczowskie oko. A

worek-rewolwerek, worek tkanki Cybulskiej? – pyta

Asia w deszczu z tomikiem Chlebnikowa podsadzo-

nym do okna, aby dziwił się światu. A znów sakiew-

ki barwne? – podchwytuję ja. Uchodzenie, niknięcie.

*

Marilyn Monroe i nieznające

Zachodu pragnienie Ciebie. 

20.10.2016