Autodafe (2)

6

Jeszcze jedno. Byłbym błaznem niewartym najmniej-

szej uwagi z Waszej strony, gdybym utrzymywał, że

muszę wypracować ostateczne pożegnanie z czytelni-

kiem. Wiem. Zaczęła się wojna. Poeci piękni jak anio-

łowie gniotą Wasze tułowia, rozcierają po ziemiach

świata Wasze bujne, stalowe ogony. Śmiem jednak

twierdzić, że nie chcą Was całych, tym samym chcą

Was niecałych: chcą Waszych serc i umysłów, kło-

potliwą resztę zostawiając lekarzom lub partnerom,

trenerom albo rehabilitantom. Pod względem troski

7

o to, co nie podlega rozwojowi, poeta jest wprost nie-

możliwy. Istne dziecko, to podglądające Was ustawi-

cznie w lusterku samochodowym swojej wyobraźni.

Literackiej tuptaninie nie ma końca. Zjawiają się Bóg

i szatan, definicja literatury i pojęcie pokera. Mieszają

się ze sobą. Gra w kółko i krzyżyk, ani się obejrzysz,

kończy się bitwą o koło i o krzyż. Puklerz astronomi-

cznej wiosny miażdży kruchą jak lód tarkę lutego. Fa-

ust nasz, wzmocniony kratami Chrystusa. Fałszt – ich.

Ktoś stawia szklankę parującej herbaty, a ktoś zacina

8

cielę nożem aż po dzwonek tej szklanki, aż szklanka

wydzwania faustówkę, idealny ton, bardzo rzadko sły-

szany, na który nęcić można – awangardy ciemności,

którego nie słyszy pospólstwo zebrane przypadkiem

wśród mroków. Faustówka i falsetianka: alt ponad

światem prawdy. Dmuchawce ideologii tak bardzo,

bardzo ciężkie, że rozdmuchuje je wietrzyk gnomy

i aforyzmu, pierwszy kapuśniaczek pozytywnego

myślenia. Piszę te słowa w rozpaczy, rozbity Two-

im uśmiechem, blockbusterem beztroski, na który

9

nie wolno, nie wolno mi odpowiadać. Poeci piękni

jak aniołowie i czytelnicy brzydcy jak sam diabeł.

Walka o balkon umysłu, gdy zgruzowali czytelnie.

O mikser kielichowy, zanim zmiażdży go czytnik

osadzony w kurtynie. Jestem zrozpaczony, tak sa-

mo ustalony w masturbacji, która mnie uspokaja,

jak i w literaturze, która mnie uradykalnia. Fantazy

na stronie świata, układający się na wyspach zak-

ładu pracy, aby przez własną rozkosz odkryć losy  

zaginionej łodzi. Tej, która dopływała do miasta

10

dopingu. Z której wypływałeś, wiedząc, że teraz

z wagonem narkotyków, inhibitorów, umysłową

jednością dotrzesz do czytelnika. Zaprawdę, gor-

szący byłby to obraz – baran przeganiający stado

owiec uchodzących w strachu. Czytelnika z pań-

stwa należy wygnać? Ktoś musi sformułować a-

dekwatne, emancypujące nas wszystkich raz na

zawsze – pożegnanie? Dobrze, no niech to będzie

pożegnanie artystów z losem – myślałem. Niech

umierają we dnie smutku, opuszczeni jak zam-

*

czysko. Błędny i drżący, rozhuśtany

refleks w oku ssaka, którego przerośli.

31.10.2016