W dniu wielkiej reformy

1

W dniu wielkiej reformy nad kwiatem nasturcji

zawisa wielki, nierozumowy ciężar. Podnosimy

się z łóżek i zaczynamy ze zdumieniem pojmo-

wać – ja, parę najbliższych mojemu sercu osób,

młodych historyków, teoretyków literatury, je-

den komparatysta, któremu całkowicie ufam –

że zostaliśmy wybrani omyłkowo, że dzieje li-

teratury to rodzaj nieprzerwanej, różnokierun-

kowej audycji, blikująco-iskrzącego się webi-

narium, nieprotokołowanej konferencji inter-

netowej, w której czatach uczestniczymy do

  

                2

śmierci. Czatuję w jednym pomieszczeniu z

Michałem Głowińskim, Krystyną Rutą-Rut-

kowską. Jest tutaj jeszcze kilku zmożonych

czuwaniem doktorantów: wszyscy pogubie-

ni i nieruchomi we śnie – na nachodzących

na siebie, przechodzących w siebie tratwach

kilku karimat. W kamerach internetowych

nad nami Ian Watt, wybitny badacz Conra-

da: nagość badacza, instrument snu, przeda-

wkowanie lekarstw. Widząc nagiego Watta,

3

myślę o rozsypanych w puzzle doktorantach

niepasujących do siebie: i choćby się otwar-

li, związali – paznokieć podważa paznokieć,

znieważa rękę do ręki. Kto powie im, że to

Krystyna jest pierwszą kobietą, która stanę-

ła na Księżycu literaturoznawstwa, że kiedy

Michał nie widzi, upuszcza własną książkę,

pierwszy potrójny tulup po 2000 roku i ma-

suje gardło (nowotwór, zamieć w jej głosie)?

Kto powie im na głos, że to Theresa Wald

                4

i nie należy jej zbywać milczeniem epidia-

skopów, tym bardziej że umiera? W dniu

wielkiej reformy nad frontonem wydziału

zawisa płachta – serce późniejszego, polo-

nistycznego kina „Motyl”. Gramy w poś-

piechu Ben Hura dla kilku młodych ade-

ptów. Kobieta grająca Flawię – cierpiący

na depresję, wybitny dialektolog – mówi

z takim przejęciem, jakby recytowała z

zapasowej czaszki ogłoszonej na ustach.

21.10.2017

Lapsus memoriae

1

Czy mógłbym pisać po narkotyku? Rzecz

w tym, że słowo przerasta wszystkie swo-

je fluidy, nawet wtedy gdy płynem jak gę-

stym snem zostało wypełnione od środka.

2

Czy mógłbym śpiewać po gorzkim alkalo-

idzie? Rzecz w tym, że Vendal Retard plą-

cze język jak najpośledniejszy opiat, na co

mi niedokończone opowiadanie w śniegu?

3

Ani tu – ani tam. Z kilkoma synonimami

diabła i jedną rogatą sferą Alexandra wio-

dącą po swoich zabłoconych śladach od

burzy majowej do wrześniowej śnieżycy.

4

Czy mógłbym pisać po narkotyku? Rzecz

i w tym, że bezbarwny, błyszczący słupek

kilku izometrycznych zestawień, o którym

mówisz: „strofa”, nie idzie w proch z dnia

                *

na dzień.

5

Czy mógłbym śpiewać po gorzkim alkalo-

idzie? Rzecz i w tym, że ciskany głową o

krawędź basenu (a poeta-prorok we mnie

ubija aż na pył głowę poecie-koneserowi)

&

nie rozprószę jabłka

z nieartykułowalnej  

                *

jabłoni.

3.10.2017