Autodafe 2 (6)

Wędrujące jądro natury:

człowiek i jego włóczęga.

26

No nie daj się prosić i wyjaw – ktoś tę rzeźnię u-

króci? Jakiś Hjalmar Branting? Jakiś: nowy Car-

ducci? Czy raczej wyrośnie nam kobra: na stosie

laureatów pokojowego Nobla? Zgrzmoci się ma-

ły pasynek, aż mu wyrosną odnóżki. Zableszczy

ostatni raz astma i opuści cycuszki. Wybechtasz

mnie, Panie, wybechtasz, lecz ja – Cię rozchem-

bdam na krzyżu. Nadzieję serce pod zbroczę, na

które natrafię w pobliżu. Pawełku, czyś żyw jest,

ptaszynko, czyżeś już zabit na polach? Siniaczki

27

Brystygierowej przykryłem grzywkami z Podola

i pierzchły kamienne chmury tak, jak mrzypenis

z mrzydłoni – któż nas przed deszczem miesięcz-

nym tak sprawnie, jak penis osłoni? Mam Helgo

harfą dotknięta – najzdrowsze palce: na świecie.

Wiem harfo Helgą nietknięta – że wszedłem: na
(proszę, zoperuj mi serce pęsetką leszczynową)

palcach pod przeciek. I teraz jako spozieram, ta-

ko tonę w transwersji. Bachraty – belbiec-błano-

weic, Prosiaczek kontrowersji. I nie daj się pro-

28

sić, a wyjaw – ktoś tę masakrę ukróci? Czy jakiś

rzemiocha-naprawiacz, arcydebeściak miał: wró-

cić? Czy byłaś z nim umówiona na potajemność

spotkania i z jakąś Berthą von Suttner: przemno-

żyłaś starania? Czy, mówiąc krótko, mam liczyć

na broń jądrową zbawienia, czy raczej – po głod-

nym półśnie: wszamać galarty cierpienia? Paweł-

ku, kogutku, czy słyszysz? Mój wiersz nie będzie

miał końca. Przeżyje wszystko, co spotka: po tre-

panację słońca, by krzyknąć: „Hej – ludzie prości,

29

przed nami jest Jądro ciemności”. By – zwarknąć:

„hej – ludzie puści, przed nami jest silos w czeluś-

ci”. Raz jeden szczerze ujmę sprawę, imaginujcie

to sobie: prawa do Doliny Issy wykupuje Netflix,

a prawa do Kroniki wypadków miłosnych – HBO.

Matka rozkazuje swojemu dziecku jak tresowany

niedźwiedź, by wyłączyło telewizor. Dziecko od-

powiada matce jak tresowany tygrys. Ogłuszona

piorunem w trakcie długiej burzy cząsteczkowej

Robertsonowa umiera, a Talidomid: dosiada ust

30

zaskoczonego tą śmiercią czytelnika. Dalida z Tali-

tomidu w konstelacji Zmarszczki. I co, rozliczony?

Żydowskiej grupy Jung Wilne specjalne kapiszony

pomogły mi pozbyć się świrów spod literackiej za-

słony. Z czeskiej grupy Devětsil ostrza motylkowe

napędziły pietra Annie Achmatowej. Cóż: z polską

grupą Skamander? Ich działko atomowe roztarło w

puch nadzwyczajnie: trzy ławy podfundamentowe.

Czy wkrótce więc wrócę do domu – nie przebaczy-

wszy nikomu? Jak to pogodzę z ambicją o chirurgii

                *

ogromu?

1.05.2018