Kommos

on nas opuścił aleksy.
dziś nocą po charkowie
spacerowały dziewczyny
z przestrzelonymi piersiami.

na placu swobody
zabito starą nikołajewną
zasypali ją śniegiem
jak nierozciętą księgę.

mógłbym podnieść kamień
i wepchnąć go w usta -
tyle nam zostało
z bólu mitologów

z krwi oszołomionych.
myślę o wandzie.
co dziś mógłbym zrobić
z chlebem na jej oczach?

z kostką świętej łucji
w szkatule rodziców?
to właśnie jest hańba:
skraj śmierci i miłości

ręka przepalona
pożarami lasów.
wyszedł nazajutrz
i kazał tu umrzeć.

w soborze uspieńskim
rozkruszył różańce
jak brzytwy pełne
gnijącego światła.

29.12.2010r.

Śmierć Michała Archanioła

Dusze jednodniowe,
oto początek nowej wędrówki okrężnej rodu śmiertelnego,
wędrówki kończącej się śmiercią.

Platon, Państwo

o, nieprzemijający:

dziś przezroczyste
mówi do mnie
najczystszym spośród
języków rzeki.

to co najważniejsze
zostawiam między żaglami
oddaję niezaślubione
morzu północnemu.

zostanę napomniany
wszyscy święci pańscy
przyjdą do mnie martwego
i zwiążą światłem lunety.

na belce twardej jak kość
piszę o moim poczęciu
alfabetami pomyłki.
o, nieprzemijający:

dziś przezroczyste
już mnie nie okłamie
źródło fałszu pełne
spłonie na południu.

jak drzewo.
jak łachman.

24.12.2010r.

Zeszyty Poetyckie/Literacje: Oszukani

Hańba, nierealność, tkwienie poza linią fortuny losu. Trylogia poetycka Krzysztofa Szymoniaka jest walką przeciwko nostalgicznemu oszustwu. Z tej właśnie walki zdaje on relację i po jej odbyciu formułuje dramatyczny wniosek: jesteśmy cywilizacją oszustwa, ci, którzy zabijają mit nostalgii, zostają wydziedziczeni z własnego utożsamienia. Właśnie ich najbardziej tłum nienawidzi. Stąd nieustanne powroty, wędrowania, odejścia z oszustwa w oszustwo nawet tych, którzy kłamstwu się sprzeniewierzyli. Dzieje ludzkości są dziejami samooszukiwań – w rzeczywistość to nie homo faber, ale homo fallax jest w planie ludzkim ideałem stratega.

Solilokwium oszukanego. O oszukaniu przez nostalgię w trylogii poetyckiej Krzysztofa Szymoniaka.

wszystko owocuje

pochłonąłeś nas.
co mam powiedzieć
tym których zabijesz
w samym sercu arki?

pochłonąłeś nas.
na jasnym placu
murowałeś źródło
zsuwałeś zasłony.

pochłonąłeś nas:
tu muszę mówić -
miłość nie ustaje
wszystko przetrzyma

pochłonąłeś nas:
gniew może być ciszą
poznałem traktaty
pełne gróźb i cieni.

wiem.
o własnych siłach
noszę w sobie światło
palących się żywcem.

18.12.2010r.

zakończ mnie proszę

A zostawszy sam Anhelli, zawołał smutnym głosem.
Cóż robiłem na ziemi? Byłże to sen?

J. Słowacki, Anhelli

mogłem przysiąc
i nie byłaby to przysięga
rzucona morzu
z płonącego okna.

ich w niczym by
to nie zmieniło -
nie zmienia ciała
owocujący ugór
ani przebity rewers.

mój czas się cofnie
twój nie przepłynie:
nieufni byliśmy
całą zimę życia -
jedliśmy posiłki
zatrute ogrodem.

-

anioł osadników
to tylko opowieść
snuta z białej krwi.
złota linia woli.

4.12.2010r.